De Case

DE CASE, is volgens de Dikke van Dale Definitie; HET PRAKTIJKGEVAL. Om precies te zijn; Huize PAINTED BIRD en zeilboot; WORKINGCLASSHERO.

Waarvan de eigenaar is gebleken vogelvrij te zijn verklaart, middels herhaalde rechtbank uitspraken om hem financieel kapot te maken. Nadat is gebleken dat dit op een andere manier via de wet niet gaat omdat eigenaar zich aan de wet houdt.

Voor de duidelijkheid plaats ik deze foto van mijn prudent over meer dan 20 jaren met huisvlijt opgebouwde bezit dat vanaf schrootwaarde als afgeschreven van de hand werd gedaan en door mij is opgeknapt tot een bezit dat de moeite ervan waard is. De manier waarop deze “huisvlijt” vakkundig heeft plaatsgevonden is in die meer dan 20 jaren misschien dan wel genegeerd geworden door de gemeente Lelystad. Maar dat wil nog niet zeggen dat dit door mij niet steeds gemeld is. Dat heb ik middels mijn dossier van over al die jaren, dat mij ter hand werd gesteld in een verweer van de gemeente tegen een bezwaarschrift van mij tegen het besluit van het College om mijn uitkering te stoppen, bewezen. Maar uiteraard zijn dat niet die bewijzen waar de gemeente om verlegen zit, en dus wordt dit bewijs maar volkomen genegeerd. Dat is wat ik noem diefstal of verdonkeremanen van bewijsmateriaal. Misschien heeft betreffende secretaris van de bezwaarschriftencommissie wel ontslag gekregen? Of had ik ook nog een procedure in het kader van de WOB moeten starten?

De gemeente heeft een aanleiding gefabriceerd om mijn uitkering te kunnen stoppen en is in de procedure-tijd die daarop noodzakelijkerwijs volgde alleen maar bezig geweest om op alle manieren die zij maar kon bedenken mij nog verder financieel te benadelen terwijl ik als aangeschoten wild overgeleverd was aan het ontbreken van elk middel van bestaan. Nu was ik al wat gewend, had per slot van rekening al meer dan 20 jaren zonder ook maar enige menswaardige voorziening vanuit de maatschappij op mijn boot geleefd (eerst illegaal later op een gedoog plek in de rimboe zonder water en elektra en gas en telefoon en kabel), ook toen die nog in verregaande staat van achterstallig onderhoud (als schroot, maar nog wel drijvende) was. Terwijl ik mijn schulden van voor de scheiding en mijn alimentatie voldeed. En rechtszaken voor het omgangsrecht van mijn kinderen moest voeren. Er is echt met alle macht aan elk wezenlijk menselijk recht van mij getornd dat er maar bestaat. En dit wordt met framen en veinzen en fabriceren van aanleidingen, en met de ware werkelijkheid negeren, en die geweld aandoende, gecontinueerd.

Nu was ik me er al bijna mijn hele leven van bewust dan er een groot verschil bestaat tussen mensen van de praktijk en mensen van het papier, de handwerker en de pennenlikker. En had me er al in een vroeg stadium mee verzoend dat dat nu eenmaal zo was. En mij verzoend met het gegeven dat het handwerk de ware leven brengende factor van het leven is waaraan ik mij wou wijden. En dat heb ik gedaan. Wat pennelikkend werd afgeschreven heb ik mij voor de restwaarde aangeschaft en vakkundig opgeknapt met de minimale middelen en onder de meest minimaal denkbare omstandigheden tegen de verdrukking in. Omdat ik van mening ben dat dit de enige manier is waarmee je je zelfrespect onder dergelijke omstandigheden, maar toch binnen de wet, kan behouden.

En dan blijkt er opeens een artikeltje 46 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) te bestaan die wat je ook doet, de overheid in de gelegenheid stelt jouw bezit zich toe te eigenen, desnoods via gelogen beweegredenen. Mijn geestesoog ziet dan kweilende pennelikkers zich afrukken bij de gedachte aan de macht die hem gegeven is door een disfunktionerende contraproductieve, en daardoor onrechtvaardige rechtstaat. Wie denkt dat ik daar tegen niet in actie zal komen kent mij niet. Wie denkt dat ik dit soort sadisten hun spelletjes gun kent mij niet. Ze zullen denken dat ik dat wel moet doordat de wet hun een rechtvaardiging verschaft. Dat kon best zo wezen maar dan gaat hun dit spelletje een veelvoud kosten van mij mijn recht gunnen. Als dit hun onverschillig laat is het des te meer reden voor mij om het aan de orde te stellen.

Hetwelk doende.

Huize PAINTED BIRD, voormalig vrachtschip type “Hagenaar”, bouwjaar 1906, nu zonder voortstuwingsmotor, en zeilboot WORKINGCLASSHERO van het type Pion, hetgeen als prototype is gebouwd voor het maken van de mal voor het productiezeiljacht genaamd “Pion”, bouwjaar 1972, motortype Farymann bouwjaar 1971. Beide schepen hebben sinds 1999 vergunning om op die plek ligplaats in te nemen waarvoor aan het gemeentelijke Grondbedrijf pacht moet worden betaald. Alle voorzieningen en steigers, riool, waterput, meterkast e.d. plus onderhoud van de oever bescherming zijn voor eigen rekening en moeten aan strikte voorwaarden voldoen.

De geachte lezers van dit weblog, die gestart is op 21 oktober 2010 en nu eindigt, moeten deze beschouwen als een laatste ultieme poging van mij om in alle openbaarheid en redelijkheid overheden en de rechterlijke macht tot rechtvaardigheid te bewegen. En om daarmee te onderzoeken of ook zij een eigen verantwoordelijkheid kennen.

Maar als zij in het geheel geen eigen verantwoordelijkheid erkennen, geen rechtvaardigheidsbesef en geen eergevoel hebben dan houdt mijn redelijkheid daarmee, als een volkomen onnutte krachtsinspanning, dus ook op.

Schrijven is mijn hobby en mijn professie niet, en tot voor kort geleden deed ik het met pen en papier, dus er kan een foutje zijn ingeslopen. Maar ik heb mijn best gedaan.

Dag.