Anne Frank in de 21e eeuw

Met droge ogen oorlogsbeelden en die van de naoorlogse armoede zien is voor mij een onmogelijkheid. Maar toch ben ik niet sentimenteel. Mij is op niet zachtzinnig wijze de heroïsche strijd bijgebracht die vereist was tegen het nazi-fascisme om vrede te bereiken. Heb dan ook het dagboek van dit jonge slachtoffer niet gelezen. Wat haar overkwam kan volgens mij niet met woorden worden beschreven. Het is te erg. Alleen de hoop dat het ten goede zal keren kan met woorden worden gezegd. De beschrijving van de heroïeke strijd om het goede te behouden en af te rekenen met het kwade. Het kwaad van sektarisch nationalisme. Het kwaad van geloofsstrijd en landjepik. Zoals ik het zie is het eerste middeleeuws en het tweede prehistorisch. Dus waarom Anne Frank in de 21e eeuw niet met een Palestijnse sjaal om de schouders? Hoop doet leven voor wie overleeft. Zij is dood, ellendig gestorven door sektarisch en nationalistische geweld. Het zelfde geweld dat nu in het Midden Oosten de levens van zoveel jonge slachtoffers al veel te lang beheerst. De heroïeke strijd die ertegen gevoerd wordt is niet minder heroïek dan die van de geallieerden tegen het nazi-fascisme. Met droge ogen die oorlogsbeelden en die van de naoorlogse armoede in Gaza zien is voor mij ook nog steeds een onmogelijkheid. En dan is daar na zo'n langdurige strijd ook nog niet eens ook maar een beginnetje van vrede. Het sektarische en nationalistische, middeleeuwse en prehistorische landjepik geweld gaat er onverminderd door. Daarom gun ik elk Palestijns jong mens dezelfde erkenning voor zijn of haar heldhaftigheid zolang zionistische sektariërs hun land bezetten. Zionistische sektariërs die onderhand ook wel nazi-fascisten genoemd kunnen worden als een afkorting van het begrip nationaal zionistische fascisten. Hoe zij omgaan met de Palestijnen valt helemaal onder dat begrip. Zoals die zionisten, toen zij nog wel Jood waren zou ik bijna zeggen, zelf hadden ondervonden. Ik weiger mijn begrip over het ware Jodendom in die zin bij te stellen.