maandag 20 december 2010

De Case 3

DE WESTOEVER IN DE POLDER?

Je zou het haast denken. Sinds ik sinds korte tijd een tweedehands aangeschaft laptopje heb. In eerste instantie aangeschaft voor het typen van tekst omdat, zo werd mij duidelijk, mijn handgeschreven brieven niet werden gelezen, niet door mijn advocaat en niet door de bezwaarschriftencommissie van de gemeente en niet door de rechtbanken waar ik mee te maken kreeg. Sindsdien kan ik ook op het internet, sinds ik ook telefoon heb, voor het eerst weer na 30 jaar, omdat mijn mobieltje ook nooit door hen gebeld werd. Dat conflict tussen zionisten en Palestijnen volgen. En waarachtig, de rechtsgang en getreiter van die zionisten om maar te laten gebeuren wat zij willen dat er gebeurd, namelijk tegen het recht van de Palestijnen in hun bezittingen stelen. Ik wordt nog net niet etnisch gezuiverd want ik ben een witte man en de achternaam van mijn vader is een Hollandse met misschien een Duitse oorsprong van eeuwen geleden, en die van mijn moeder kan niet Fries-er of Gronings-er zijn. Maar voor de rest van de gang van zaken is de vergelijking niet helemaal onjuist.


Mijn aantekeningen voor mijn verweer op de zitting van de bezwaarschriftencommissie voor mijn toelichting op mijn bezwaarschrift tegen de gemeente zoals door die commissie van mij werd gevraagd. Waarvan ik ook mijn advocaat in kennis stelde in het begin nog tijdens de eerste bezwaarschrift procedure tegen de gemeente nadat die mijn uitkering had gestopt. Een advocaat die ik eindelijk na een lange omzwerving langs vele advocatenkantoren bereid vond mij bij te staan, een advocatenkantoor presteerde het zelfs om mij mijn dossier terug te geven met de mededeling niks voor mij te kunnen doen en dat ik mij maar moest schikken in het onvermijdelijke. Met de advocaat die uiteindelijk wel bereid was had ik nog een 'vertrouwensband' van lang geleden (alhoewel ik over hem ook mijn twijfels had en een keer van advocaat was gewisseld). Omdat hij mij toen bijstond in de echtscheidingsprocedure en daarna in de vele omgangsrecht rechtszaken voor mijn twee dochters. Het kwam er op neer dat ik alle plichten kreeg toebedeeld en mijn ex-echtgenoot alle rechten. Een door hem aan mij voorgehouden akte van berusting heb niet getekend en moest verder steeds heilloze rechtszaken beginnen nadat mijn ex-echtgenoot de afspraken over de omgang van mijn kinderen met mij niet nakwam. Ook in deze nieuwe zaak ging hij er weer vanaf het begin van uit dat het wel aan mij zou liggen dat sociale zaken mijn bijstand had gestopt maar dat ik toch minimaal wel recht had op rechtsbijstand als ik in beroep moest gaan tegen een ongegrond verklaring van mijn bezwaarschrift. Allemaal dingen waaraan ik al gewend was geraakt, maar ik ging er nog wel vanuit dat het recht uiteindelijk zou zegevieren. Maar dat liep al gauw op een teleurstelling uit toen ik een absurde zitting voor een voorlopige voorziening moest meemaken waarbij klant-beheerders en stagiaires van sociale zaken vanaf de tribune zich met de zitting konden bemoeien. Mijn advocaat vond het prima en hield mij na afloop van de zitting aan de praat tot die 'gemeente afvaardiging' was afgereisd, daarmee suggererend dat ik hen iets aan zou doen terwijl ik verbouwereerd mij stond af te vragen in welk absurdistisch toneelstuk mij een rol was toebedeeld. En mijn verzoek om toch op zijn minst tijdens de lopende hoger beroepszaak inkomsten te hebben uit een voorlopige voorziening in de uitspraak van die rechtbank ongegrond werd verklaard. Men wou perse en mijn advocaat heeft het mij ook op schrift medegedeeld dat ik mijn zo zuur van mijn bijstand bijeen geschraapte 'vermogen' (die in mijn woonboot en mijn zeilboot was opgebouwd) te gelde moest maken. Hetgeen ik nog steeds weiger te doen. De mij vanaf begin 2008 afgedwongen krediethypotheek op mijn woonboot is van de baan, al is het wegens de verkeerde gronden aangezien er geen registratie van mijn 'vermogen' in het schepen-register van het kadaster is. En de restwaarde van mijn 'vermogen' in mijn zeilboot werd ruim overschat waardoor ik ook daarmee in werkelijkheid de oplopende schulden aan achterstallige betalingen voor de onvermijdelijke vaste kosten voor levensonderhoud er niet mee kon voldoen. Door achterstallig onderhoud door geen inkomsten, door het stoppen van mijn bijstand door de gemeente, werd mijn 'vermogen' ook steeds minder 'vermogend'. Maar daar hebben zij geen boodschap aan. Hun bureaucratie werkt met momentopnames uit een niet bestaande werkelijkheid.

Nu na het gehele procedure traject. Kan ik wijzer geworden, in dat schrijven van toen, het gesjacher en gechicaneer van sociale zaken en notabelen van het establishment en de rechtspraak om maar te laten gebeuren wat zij willen dat er gebeurd. Tegen mijn rechten in om mijn bezittingen te stelen omdat zij er met een niet ware bewering van uit gaan dat ik het niet rechtmatig kan hebben verkregen of überhaupt van mening zijn dat ik er geen recht op heb. Hoe ik het ook aantoonbaar uitgespaard heb van mijn bijstand. Door na het voldoen van oude schulden voor een auto om aan het werk te blijven terwijl in Lelystad niks te doen was en het voldoen van de alimentatie. Op dezelfde voet mijn bestedingen te doen maar dan te besteden in de toekomst, spaarzaam en met minimale middelen toch er iets van maken. Maar als ik dan mondeling of op schrift gesteld kond doe van die armoede doen ze net of ze achterlijk zijn, en blijven op hun standpunten staan en gaan je bewijzen vragen met een omgekeerde bewijslast, om jou je bijstand te betwisten. Daartegen heb ik opgetreden, niet wetende dat er een artikel 4:6 Algemene wet bestuursrecht bestaat dat mij altijd veroordeeld tot waar een gemeente toe beslist. Alsof we nog onder het bewind van de nazi-bezetter leven, terwijl vreemd genoeg toen de rechterlijke macht geen rechtsprak. Maar nu gezagsgetrouw elke rancuneuze cliënt-beheerder die vol ressentimenten, van een sociale dienst uiteraard door diens leidinggevenden aangemoedigd, toestaat een bijstand-ontvanger naar het leven te staan. Wat kan het anders zijn dat dit wil laten gebeuren? Met zulk onrecht kan ik niet leven zonder ertegen in te gaan.


21 november 2005
Iets bekorte toelichting voor de zitting van de bezwaarschriftencommissie op 21 november 2005.

Toen ik op mijn oude ligplaats woonde, met mijn eigen besognes. De volkstuin aan de overkant en sprokkelhout voor de kachel uit het bos, ook aan de overkant, konijnen hield en zo hier en daar wat vis stroopte, in de tocht verderop, kon ik het allemaal best redden en de held voor mezelf uithangen. Desnoods tegen de hele wereld. Nu op mijn nieuwe ligplaats voor mijn woonboot, tussen de rijkdom van de nieuwe Lelystedelingen, die allemaal aan uitlokking doen om mij maar zwart voor ze te laten werken. Wat ik dus niet doe, en wat dan weer hun ongenoegen opwekt, maakt het allemaal een stuk ingewikkelder. Er wordt van alles over mij gedacht en gezegd, doordat ik zelf er geen doekjes omwind waar ik van leef. En hier is het al niet anders. Mijn inkomstenbron wordt gestopt omdat ik niet met inlichtingen kom. Inlichtingen die ik niet heb. Het is voor die mensen veel te moeilijk zich een voorstelling te maken van de situaties waarin een mens in ons land kan verzeilen. Toch hebben die mensen over mij niet te klagen. Ik ga goed met mensen om en houd de omgeving netjes, en ik ga mijn eigen gang en beklaag me niet over hen. Maar zodra ik tegenwoordig maar een vermoeden van achterbaksheid heb, ontsteek ik in een bijna onbeheerste woede. Wat voor hun al gauw een spelletje is, is voor mij bittere ernst. Ik moet het met zoveel minder doen, en dan kan ik mij geen verspilling veroorloven. Maar verder ben ik tot nu toe ongevaarlijk. Men kan helaas dan wel uitgebreid 'meegenieten' van mijn ongenoegen over wat er verkeerd gaat. Armoede gepaard aan wilskracht heeft zo z'n problemen. Maar misschien moest mijn wilskracht ook nog gebroken worden?

Mijnheer van de Brand (de cliënt-beheerder die mij een verhoor ging afnemen) moet niet geweten hebben wat hem overkwam. Misschien niet bekend met de Lelystadse zaakjes, en ook niet met mijn geschiedenis, heb ik hem de maat genomen. Wou wel eens weten waar ik aan toe ben, wat er wel van mij gedacht werd, en hoever men daarin wel zou gaan. Toen ben ik dus ingegaan op wat hij mij liet weten van mij te denken. Ik laat mij geen verhoor afnemen. Hij is geen verbalisant en ik ben nergens aan schuldig. Hij kan het uitzoeken en moet met bewijzen komen. En per direct mijn uitkering vanaf 1 juli 2005 laten doorbetalen. Plus de ziekenfonds premies aangezien ik vanaf 1 augustus 2005 niet meer verzekerd ben. En omdat ik kiespijn heb en ook geen geld voor de tandarts heb.

Ik moest weer eens zo nodig de held uithangen. Aan de kaak proberen te stellen, wat er met mensen zoals ik gedaan wordt. En met welke methode. Nu ik weet wat er over mij gerapporteerd werd. Wat ik kan lezen in het verweerschrift en de historie van de gemeente. Door-lezend wat mij ter inzage is gegeven, en wat naar ik aanneem ook aan u voorligt, overkomt mij de sensatie door een brei van verkeerde voorstellingen van zaken, van feiten en omstandigheden, halve waarheden en weglatingen van belangrijke gegevens en omstandigheden te lopen. Een zeer onprettige brei waar geen beginnen aan is om daarin helderheid te verschaffen. Om precies te zijn heb ik op elke bladzijde van 1 tot en met 88 wel iets aan te merken. Maar nu weet ik dan dus wel wat er stiekem en achterbaks over mij gerapporteerd werd vanaf het allereerste begin toen ik helaas met de sociale dienst te maken kreeg. Waar halen ze het gore achterbakse lef vandaan, en zijn daartoe blijkbaar ook al niet geëquipeerd met kennis van omstandigheden waarin een bijstand-ontvanger moet leven, om mij over een tijdsspanne van 20 jaar zo te veroordelen zonder mij daarvan in kennis te stellen. Nu ik dus weet wat er over mij zo stiekem en achterbaks gerapporteerd werd weet ik mij des te meer daartoe gerechtvaardigd.

Wat denkt u wat er over mijn uiterlijk, over wat er over mijn innerlijk gerapporteerd werd daar kom ik straks nog over te spreken, werd gerapporteerd. Wat denken ze wel. En dan vraag ik mij ook af hoe zij het zouden doen als zij ergens wonen waar geen plee, geen badkamer en geen stromend water is. Ze hebben geen benul van armoede en doen zoals nu blijkt er ook nog alles aan om die armoede te bestendigen. Daardoor heb ik dus dit bezwaarschrift moeten indienen en moet hier dan maar weer in verweer gaan tegen de aanvallen op de primitieve accumulatie waaraan ik ben gedwongen geweest/geworden te doen. Neem van mij aan dat ik ook liever had gespaard van wat ik overhield. En dan heb ik ook nog alle schulden vanuit mijn ex-huwelijk betaald. Deze waren toch echt enkel maar ontstaan doordat ik toen in Lelystad niet buiten een auto kon. Voor naar het werk en de boodschappen had ik een Lada op de pof moeten kopen. Die persoonlijke lening ervoor bij de IDM bank heeft mij de das om gedaan toen de inkomsten stopte in periodes werkeloosheid. Eerst drie-verdiener, mijn ex-echtgenoot had toen ook een volledige baan en ik was penningmeester voor de bouwbond FNV en dus ook vertegenwoordiger van het Sociaal Fonds Bouwnijverheid en kreeg daarvoor per klant en per verzilverde vakantiebon betaald. Naar het enkele loontje van een fabrieksarbeider bij Reynold's Aluminium in Harderwijk waar ik was gaan werken om aan de gang te blijven. Vanaf toen heb ik het nooit meer kunnen inhalen. Dus heb ik toch uiteindelijk na de scheiding alle oude schulden voldaan om mijn ex-echtgenoot, de moeder van mijn kinderen, van toen 3 en 5 jaar er niet mee te belasten, en zo plus het betalen voor de alimentatie voor de kinderen die kinderen de maximale kansen te geven. Zo wereldvreemd als ik in die rapporten wordt genoemd ben ik dus niet!

Wat van mij is is van mij. En dat bewaar ik of besteed ik zoals het mij goeddunkt. En omdat dat mij geen windeieren legt hoef ik nu niet mij te laten bestelen door de staat. Maar ik had het natuurlijk verkeerd moeten uitgeven en nog meer schulden moeten maken dan hadden we hier niet gezeten. Ik heb met pijn en moeite zorgzaam alle armoede valkuilen die mij nog dieper in armoede zouden brengen, en ook voor wie mij het naast staan omzeild, en nu krijg ik dit. Wordt ik in een armoede-ravijn geduwd.

Nadat Mijnheer van de Brand mij naar mijn welzijn informeerde, begon hij mij een verhoor af te nemen. Er van uitgaande dat alleen een verklaring op papier en door mij ondertekend geldig is als bewijs, ben ik op gaan scheppen over hoe het in zijn woorden had kunnen zijn geweest. Ik had er al eerder telefonisch contact over gehad toen bleek dat ik een foutje had gemaakt. Mevrouw Vuyk, mijn toenmalige cliënt-beheerder die ik nog niet eerder gezien of gesproken had, vroeg of ik geen auto had. Waarop ik zei, nee ik heb een boot. Ik zei ook nog dat ik maar één ding tegelijk kan onderhouden. Er volgde een woordenwisseling waardoor ik geïrriteerd raakte, ik weet niet meer precies waardoor. Waarschijnlijk omdat ik er moe van werd dat weer geveinsd werd van niets te weten. Dit was ik allemaal allang weer vergeten en schiet me nu 6 maanden later weer te binnen doordat ik zoek naar een aanleiding die oorzaak kan zijn van al die commotie. Ik houd het erop dat er bewust is aangestuurd naar een aanleiding om mij maar een verhoor af te 'moeten' nemen. Sociale dienst wegen zijn ondoorgrondelijk. Dus nadat ik Mijnheer van de Brand informeerde over de armoede die ik geleden had om te kunnen sparen, wat hij weg hoonde, en hem informeerde dat mijn twee dochters ondanks alles toch een HBO opleiding hebben voltooid en goede banen hebben in het onderwijs en de verpleging, waarom hij moest lachen, ben ik ingegaan op alles wat hij maar van mij dacht te weten. Zo heb ik alle antwoorden op zijn aanhoudende vragen en suggesties beantwoord met de bedoeling te onderzoeken hoever hij wel zou gaan met het omkeren van de bewijslast ten aan zien van hoe ik, wat hij nu ineens vermogen noemde, had opgebouwd. Ik heb al de grootste moeite mij te herinneren hoe ik de afgelopen 5 maanden ben doorgekomen. Zij het dat die beduidend minder armoedig waren dan twintig jaar geleden. Doordat ik nu kan beschikken over een calamiteiten potje, uiteraard netjes gemeld. Mijns inziens kan niemand over zo een lange tijd nog in detail weten hoe het was. Bijkomende factor is dat het nogal traumatisch voor mij was. Veel heb ik verdrongen en weet ik niet meer.

En dan nog dit. Ik heb nooit in Amsterdam geïnformeerd maar in Lelystad bij de Raadslieden, en kreeg een zo'n onduidelijk antwoord dat ik opnieuw contact moest opnemen. Telefonisch werd mij gezegd dat het voor elke gemeente anders is, maar dat het voor Den Haag waar naar toe ik terug wou het er zeer waarschijnlijk op uit zou draaien zoals in het verweerschrift verkort is weergegeven op blz. 6, maar ik heb het nooit te koop aangeboden. Maar ik neem aan dat informatie inwinnen voor een bijstand-ontvanger ook al een verboden handeling is. Voor mezelf heb ik de conclusie getrokken onmondig te worden gemaakt, terwijl elk woord wat ik zeg tegen mij wordt gebruikt, en een ondertekende verklaringen die ik Mijnheer van de Brand heb toegestuurd in de prullenbak verdwijnen. Nota bene, na eerst tot de ontdekking te zijn komen dat die Mijnheer van de Brand zogenaamd niet bereikten, aan de balie voor ontvangst door de sociale dienst waren afgestempeld met het stempel dat betreffende brief door de sociale dienst is ontvangen. Alles wat ik doe niet mag en ook tegen mij wordt gebruikt, en alles wat ik heb gemaakt mij wordt afgepakt. Maken is een werkwoord waar Mijnheer van de Brand nog wat van kan leren. Maar ik denk eerder dat die schlemiel bij het werkwoord leren alleen al het eerst denkt aan de honger-zweep. Ik kan hem mededelen dat armoede niet werkt want geen fatsoenlijke werkgever (sic) wil je in dienst nemen.

Speciale interesse had Mijnheer van de Brand naar mijn zeilboot. Wat toch echt een heel oude verwaarloosde en afgejakkerde Proto-type is, met een verlengde kiel dus niet standaard of productie-type is die voor de proefvaart gebruikt is geweest om alle 'kinderziektes' uit het ontwerp te halen en hem nog slimmer te ontwerpen, en om de romp te gebruiken als origineel om de productie-mal te maken. Nu 33 jaar later door mijn zorg nog steeds in de vaart. De kosten en baten zijn in het geheel niet profijtelijk. Behoudens de enkele keren dat ik ermee vaar. Helemaal alleen want niemand wil mee omdat het leven aan boord naar zeggen volgens hen nogal spartaans is. En waar ik nog nooit mee op vakantie heb kunnen gaan. Als ik niet zo de held had moeten uithangen had ik mij een hoop gelazer kunnen besparen. Maar Mijnheer van de Brand mag mijn schriftelijke en ondertekende verklaringen en antwoorden op zijn vragen niet weggooien. En dat heeft hij wel gedaan. Mijn besef van rechtvaardigheid werd daarmee onbeschoft geschonden.

En dan wat betreft die taxateur die Mijnheer van de Brand van het internet heeft geplukt. Ik heb geen internet en eigenlijk ook geen geld voor een taxatie, zeker niet nu mijn bijstand is gestopt door Mijnheer van de Brand. En ook vermeld Mijnheer van de Brand niet dat die taxateur toch niet eerder kan komen, dan wel binnen een week voordat mijn woonboot op het droge staat. Behoudens de onderwater inspectie kan ook wel maar aangezien de woonboot al zeker meer dan 30 jaren niet op de helling is geweest zijn er absoluut zeker geen kopers voor te vinden.

En dan moet ik er tenslotte nogmaals nadrukkelijk op wijzen dat er over mijn zogenaamde ontbreken van het geven van inlichtingen, de vragen erover in de heronderzoek-formulieren, die ik altijd netjes heb beantwoord, niets over gevraagd werd. Ook is mij steeds een bijstanduitkering toegekend waarmee ik alles gedaan heb. Dan kan er nu toch niet met terugwerkende kracht, waar toen geen vragen over gesteld werden, die nu ineens dan wel als rechtsgeldig worden geponeerd. Ook nog in acht genomen dat er geen bewijzen zijn, en mijn verklaringen schriftelijk en ondertekend geen aanleiding kunnen zijn tot het nemen van een maatregel zoals ik nu moet ondervinden. Als sociale zaken achteraf spijt heeft van haar beleid dan doet mij dat een groot genoegen. Om twee redenen; een, omdat ik nu weer bij de mensen hoor, en twee, omdat ik de keuze had dat te bewerkstelligen met inachtneming van die normen en waarden die in het algemeen belangrijk geacht worden, zeker door mij, en nog voor dat zij voor mij volkomen overbodig, werden her-uitgevonden (...).

En dan wordt nu ineens een bureaucratische taal en een hoeveelheid papier gebruikt die ik nauwelijks nog kan begrijpen. Als mij misgund wordt wat ik met zoveel pijn en moeite en afzien van comfort over zo een lange tijd heb bereikt, dan gaat bij mij het licht weer uit. Dan snap ik er echt helemaal niks meer van. Dan kan ik niet meer voor rede vatbaar zijn. En omdat ik het allemaal voor mijn kinderen deed, opdat zij dan wel een goeie start kunnen maken, zal ik nooit accepteren dat mijn bezittingen worden verpand, zoals als ik het goed begrijp in 2006 lijkt te gaan gebeuren. Zoals ik al schreef, moet redelijkheid en vertrouwen blijkbaar alleen van mijn kant komen. Dat is met normen en waarden dan zeker ook zo.

Ik heb een vak geleerd en heb daarnaast meerdere beroepen uitgeoefend, en ben zeer ervaren geworden. Ben zeer betrokken geweest met de samenlevingsopbouw in de politiek en in de vakbond. Ben langere tijd plaatselijk vertegenwoordiger van het Sociaal Fonds voor de Bouwnijverheid geweest. Dat was het Gewestelijke Arbeid Bureau allemaal zeer bekend. Toen heb ik aldaar het beroep waarvoor ik wou worden ingeschreven bewust open gelaten en naar elk beroep dat mij passend leek gesolliciteerd, om mijn gezin dat toen nog heel was te voeden. Het GAB heeft mij daarbij niet één keer geholpen, en mij later ongevraagd ingeschreven als productiemedewerker en naar nu blijkt uit de rapporten arbeidsongeschikt c.q. onbemiddelbaar verklaard. Als ik nu solliciteer naar een iets meer dan zeer tijdelijk werk wordt ik uitgelachen. Dat is mij meerdere keren overkomen, ook toen de economie op volle toeren in de lift zat. Men heeft mij dus niet nodig. Nu ben ik 58 en wil men bewerkstelligen dat mijn hele arbeidzame leven tevergeefs en voor niets is geweest. Als men mij productief voor de samenleving wil hebben dan moet ik ergens concreet nodig zijn en daarvoor een fatsoenlijke beloning krijgen. Het er steeds weer op aansturen dat alles wat ik ook maar doe tevergeefs is maakt mij kapot en als mens radicaal. Het is aan u om te beschikken of dat moet gebeuren.

En dan tenslotte is de sequens van de vraagstelling en mijn antwoord steeds en dat heb ik voor de duidelijkheid tot het laatste bewaard. Waar heb je/ik het van gedaan!? Ik heb het gedaan van zuinig zijn, en voor niks dus gratis wonen, nu al 24 jaar! Men mag zelf uitrekenen hoeveel ik daardoor heb bespaard c.q. gespaard. Maar dan helaas niet met geld op de bank maar in 'woongenot'. Als ik dat te gelde maak wil ik daar ergens anders minimaal ongeveer hetzelfde voor terug kunnen verkrijgen. Volgens zoals de wet zijn uitwerking heeft, zoals ik ermee te maken kreeg, kan dat niet. Dat vind ik uitermate onrechtvaardig. Het beperkt mijn recht op vrije vestiging en is ook nog diefstal en terreur. Omdat ik geen zin heb in zoveel toestanden voor mijn rechten had ik besloten in Lelystad te blijven. Maar wat schetst mijn verbazing? Ze willen mij hier bestelen, door middel van een bureaucratische terreur, en door middel van de onthouding van de toch wel zeer minimale middelen voor het bestaan. Nu al sinds 1 juli 2005.

21 november 2005



Deze toelichting op mijn bezwaarschrift heb ik op de zitting van de bezwaarschriftencommissie niet mogen uitspreken omdat zij die te lang vonden. Na hevige discussie werd mij wel toegestaan om de toelichting aan de secretaris te overhandigen om te kopiëren. Er werden mij enkel vragen gesteld over de registratie van mijn woonboot in het schepen-register van het kadaster.


Nu 19 december 2010 trek ik mijn conclusie. Er is in de afgelopen 5 en een half jaar door de instanties en rechtbanken en incasso-bureaus en deurwaarders ongeveer 10 kilogram papier geproduceerd, althans voorzover mij is toegestuurd, waarin niet één keer de ware werkelijkheid ter sprake is gekomen. Niet met één woordje.

Zij liegen!



Ik heb (nog) geen tags gelabeld. Maar met even door-scrollen naar beneden kan de lezer al mijn artikelen over mijn conflict met de gemeente Lelystad terugvinden tussen de andere artikelen die ik plaatste vanaf 21 oktober 2010 toen ik deze blog begon om dit conflict in de openbaarheid aan de orde te stellen. Zodat er een mening over gevormd kan worden na aanschouwing van wat anders verborgen zou zijn gebleven.


woensdag 15 december 2010

exit nrc 2

http://digitaleeditie.nrc.nl/NH/2010/11/20101215___/1_09/article4.html


Het zijn verwarrende tijden

Bosma           | pagina 9
Wisselcolumn
PvdA-leider Job Cohen zei het nadrukkelijk bij de Algemene Beschouwingen: de Partij voor de Vrijheid vaart uit tegen alle moslims. Zijn sidekick Ronald Plasterk schreef op deze pagina dat ik „betreur dat er niet-orthodoxe moslims bestaan”. Femke Halsema (GroenLinks) heeft het over „een etnische achtergrond die de PVV niet aanstaat”, een partij die vindt dat „jonge moslims door de knie mogen worden geschoten”. H.J.A. Hofland spreekt van de PVV die „het land van alle moslims wil zuiveren”. De rector magnificus van de Universiteit Leiden beschuldigt Geert Wilders ervan te spreken van een „tsunami van moslims”.
Je vraagt je af waarom oud-links zo volhardt in aperte leugens. Waarom doen ze dat? Waarom hebben ze geen enkele boodschap aan alle genuanceerde vertogen, waarin bijvoorbeeld steeds een scherp onderscheid wordt gemaakt tussen islamieten en islam en waar elke referentie aan ras ook maar in de verste verte ontbreekt.
Waarom dan toch steeds dat politiek-correcte, zelfvoldane gebral over ‘alle’ moslims of ‘een etniciteit’? Vanwaar steeds die vingers vuistdiep in al die linkse oren?
En waarom het verwijt dat de PVV het debat zou mijden? Ik schrijf deze column juist om het debat aan te gaan. Natuurlijk, ik chargeer ook weleens, maar het is toch jammer te merken dat menigeen blind lijkt voor de eigenlijke argumenten van de PVV. Hoe komt dat toch?
Verklaringen genoeg. Een enkeling stelt dat het een boodschap is aan het Subsidienetwerk van Links, dat wakker gekust moet worden en eindelijk eens met boze manifestaties waar moet leveren voor haar subsidiemiljoenen. Het uitgelekte campagneplan van de PvdA wijst in die richting. Een andere theorie is dat het een wake-up call is voor het radicalere actiewezen. De demonstratie van Tofik Dibi (GroenLinks) met de Internationale Socialisten, de steun van PvdA-Kamerlid Jacobi aan de Anti Fascistische Actie (AFA)
of de recente affaire inzake Arjan El Fassed (GroenLinks)
en de (oprichting van) website The Electronic Intifadah [de ah is van Bosma!] illustreren dat de harde actiewereld nooit ver weg is. In die beide theorieën geloof ik echter niet. Ik heb een andere verklaring.
Het zijn verwarrende tijden. De overzichtelijkheid van vroeger is voorbij. Het vrijzinnige links blijkt ineens de wegbereider van een totalitaire ideologie. De anti-fascisten van weleer zijn nu instrumenten van een leer die niets moet hebben van vrouwen, joden en homo’s, uitgerekend groepen die dienden als bewijs van de goedheid van de linkse zaak.
Eerst waren de linksen tegen religie (het christendom), nu zijn ze hartstikke vóór (de islam). In hun ‘vrijzinnigheid’ werken ze nu mee aan een middeleeuwse ideologie die nooit ergens enige vrijzinnigheid heeft geproduceerd. Dankzij het door hen bewierookte immigratiebeleid wordt joden aangeraden Nederland te verlaten. De favoriete partij van homo’s is tegenwoordig een rechtse.
Zo was het toch allemaal niet afgesproken. Gerard Reve dichtte het al: ‘Alles moet weer worden zoals vroeger. (…) Was er maar iemand die me uit allerlei sprookjesboeken voorlas.’
Dat is wat de multiculti’s drijft. Een hunkering naar de tijd dat burgers nog met dankbare, vochtige puppy-ogen opkeken naar de boven-ons-gestelden die het zo goed met ons voor hadden. Zoals het was, voordat de elites zich encanailleerden met een veroveringsideologie en onze samenleving ontwortelden met een suïcidaal immigratiebeleid.
De multiculti’s hunkeren naar vroeger. Met feestjes en Swiebertje of Toppop op tv. Toen ze het gelijk nog ongegeneerd aan hun kant dachten te hebben. Het stond immers op hun linnen tasjes (Stop de neutronenbom), het was af te lezen aan de theedoek om hun nek (het Palestijnse volk is heel erg zielig), het bleek uit hun parmantig gebalde vuistjes (‘hun strijd, onze strijd, internationale solidariteit’), hun onverbiddelijke moties op de partijbijeenkomst. Het gelijk was heilig, hun wereld simpel. Daar de slechten, wij de goeien. Er was ook altijd dat ‘extreem-rechts’, dat steeds ‘opkomend’ was en overal loerde. Waakzaamheid was dus geboden.
Naar die overzichtelijkheid hunkeren de multiculti’s terug. Het gaf hun leven zin en verschafte hun morele superioriteit. Dat schema vereist wel een slechterik. En dus, als de Antichrist niet zwart genoeg is, wordt hij nog wat extra slecht gemaakt. Kijk eens hoe perfide. Populisten! Knieschot voor alle moslims! Cultuurbarbaren! Een hele etniciteit! Al die slechtheid bewijst hun goedheid. Als die verschrikkelijke Wilders niet had bestaan, hadden ze hem wel uitgevonden. Met een gephotoshopte bad guy hoeven ze niet te kijken naar de islamisering en hun eigen rol daarin. Dan kunnen ze lekker doordromen en roze wolken produceren over de komende multiculturele heilstaat. Het is uiteindelijk allemaal jeugdsentiment. De goeien hier, de slechten daar. Ze willen hun sprookjesboek terug.
Multiculturalisme is een vorm van nostalgie.
PRINT DIT ARTIKEL

Dit artikel werd gepubliceerd in NRC Handelsblad op Woensdag 15 december 2010, pagina 9

Als lezer van de/het nrc-handelsblad> haal ik om te beginnen (er is eigenlijk geen beginnen aan) maar een half zinnetje uit de propaganda voor wat deze krant met het plaatsen deze zogenoemde wisselcolumn propageert en zoek wat en zie waar het over gaat.




http://arjanelfassed.nl/

The Electronic Intifada

Er is wat rumoer  over de website The Electronic Intifada die ik in 2001 samen met drie anderen heb opgericht. Het doel van de website was om informatie en nieuws te brengen over het Israëlisch-Palestijnse conflict vanuit Palestijns perspectief. Het grootste bestanddeel van de website zijn posts van verschillende bloggers die werkzaam of woonachtig zijn in het gebied.
De naam van de website trekt natuurlijk de aandacht maar het woord ‘intifada’ betekent in het Arabisch letterlijk ‘(op of wakker)schudden’ en dat is nu precies wat nieuwe media als blogs doen. Overigens hebben we in 2003 vlak voor de oorlog tegen Irak de website Electronic Iraq en in 2006 in de periode van de oorlog in Libanon de website Electronic Lebanon opgezet. Ook bij deze sites ging het vooral om de stem van burgers (vaak gevangen in conflict) een platform te bieden.
Deze websites werden vaak als voorlopers gezien en kunnen als eerste blogs uit conflictgebieden worden gezien. Dat hebben journalisten, correspondenten, diplomaten en hulpverleners ook gezien. Vaak omdat journalisten weinig toegang hadden tot afgesloten gebieden, zijn bloggers en websites als deze belangrijk als informatiekanaal.
Zo schreef de Israëlische krant The Jerusalem Post in 2002 over de website: ‘zeer professioneel’. David Bowden van The Financial Times noemde het ‘quite spectacular’. Het TV programma Webreview van de zender ITN gaf de website 10 punten uit 10 en zei erover: ‘In form this site is a slick newsroom, rational and cross-referenced’.
Naast informatie via de website zelf, vindt menig journalist of redacteur de weg naar mensen in het gebied. Zo zagen we in 2006 de bloggers van Electronic Iraq overdag en ‘s avonds op beeld bij CNN en in januari 2009 namen enkele kranten, waaronder NRC Handelsblad verhalen van bloggers uit Gaza over, omdat de toegang tot Gaza voor journalisten was ontzegd. Van grote nieuwsstations als CNN, ABC en BBC tot correspondenten van The Washington Post, The Guardian en Der Spiegel hebben zo hun weg in het gebied mede kunnen vinden.
Naast dat ik medeoprichter van de website was, ben ik tot begin 2010 vrijwillig en onbetaald betrokken geweest bij de website, maar de laatste jaren niet meer actief als redacteur vanwege gebrek aan tijd. In 2006 verleende de ontwikkelingsorganisatie ICCO een financiele bijdrage voor de operationele kosten van de website. Zelf heb ik van januari 1999 tot april 2001 voor ICCO gewerkt.


http://aliabunimah.posterous.com/waarom-ngo-monitor-de-electronic-intifada-aan?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+AliAbunimah+(Ali+Abunimah)
Ali Abunimah

« Back to blog
Viewed 3016 times
Favorited 1 times



December 7, 2010
7 days ago
Waarom NGO-Monitor de Electronic Intifada aanvalt, ofwel een aanval van extreem rechts op de vrijheid van meningsuiting

Waarom NGO-Monitor de Electronic Intifada aanvalt, ofwel een aanval van extreem rechts op de vrijheid van meningsuiting

30 november 2010

Oorspronkelijk gepubliceerd op http://electronicintifada.net/v2/article11651.shtml
Vertaald door G. Daniel Bugel-Shunra, http://dutch.shunra.net

De lastercampagne van ‘NGO Monitor’ tegen de ‘Electronic Intifada’ richt zich op de steun die deze nieuwssite van een Nederlandse stichting ontvangt.

‘NGO Monitor’, een extreem-rechtse groepering met nauwe banden met de Israëlische regering, het Israëlische militaire apparaat en Joodse kolonisten op de Westoever, met een man in de organisatie die is veroordeeld werd wegens het misleiden van het Amerikaanse Congres, en met banden met notoire Islamofobe personen en organisaties in de Verenigde Staten, is een campagne gestart tegen de steun die door een Nederlandse stichting aan de ‘Electronic Intifada’ wordt gegeven. ‘NGO Monitor’ beticht deze nieuwssite, die in februari 2001 is opgericht en door dagelijks door duizenden wordt geraadpleegd, onder andere van “antisemitisme”.

De lastercampagne van ‘NGO Monitor’ tegen de ‘Electronic Intifada’ (EI) heeft nu de steun die deze nieuwssite van de Nederlandse ICCO ontvangt op de korrel genomen. ‘NGO Monitor’ oefent druk uit op de Nederlandse overheid, die ICCO subsidieert, om de steun aan EI te beëindigen. Minister Uri Rosenthal van Buitenlandse Zaken zou de lastercampagne tegen EI steunen.

De aanval van ‘NGO Monitor’ is onderdeel van een goed geoliede en door de Israëlische overheid gesteunde poging om verslaggeving over en kritiek op Israël de mond te snoeren door het afschieten van zogenaamde “delegitimizers” – personen en organisaties die documentatie over de schendingen van mensenrechten verspreiden, de boycot en sanctiebeweging (BDS) ondersteunen, of voor gelijke rechten voor Palestijnen opkomen. In februari dit jaar meldde EI dat een toonaangevende Israëlische denktank adviseerde om critici van Israël gericht te saboteren, bij wijze van regeringsbeleid (“Israel’s new strategy: “sabotage” and “attack” the global justice movement”, 16 februari 2010).

In het verleden nam ‘NGO Monitor’ reeds het voortouw bij het smoren van proteststemmen van Joodse dissidentengroeperingen binnen Israël, toen deze trachtten het Israëlische humanitaire beleid te verbeteren.

De in Jeruzalem gevestigde ‘NGO Monitor’ pretendeert een project te zijn dat zich bezig houdt met het doorlichten van niet-gouvernementele organisaties (NGO’s), maar zoals de Israëlische mensenrechtenactivist en journalist Didi Remez opmerkte, is NGO Monitor “geen objectieve waakhond: Het is een partijdige onderneming die vermeende ideologische tegenstanders door middel van McCarthy-achtige technieken probeert klein te krijgen: het plaatsen op zwarte lijsten, suggestieve aantijgingen van medeschuld, en een selectieve weergave van feiten” (“Bring on the transparency,” Haaretz, 26 november 2009).

In een artikel in The Jerusalem Post, van 6 november j.l. kondigde de directeur van ‘NGO Monitor’ Gerald Steinberg aan dat zijn groep deel uitmaakt van een nieuw door de ‘Jewish Federations of North America’ (JFNA) en het ‘Jewish Council of Public Affairs’ (JCPA) opgericht ‘Israel Action Network’, dat als doel heeft de boycotbeweging te ondermijnen (“Turning the tables on BDS,” The Jerusalem Post, 6 November 2010). JFNA zal het ‘Israel Action Network’ over de komende drie jaar met 6 miljoen dollar financieren om “delegitimatie” tegen te gaan, die volgens JFNA-directeur Jerry Silverman door “Israëlische leiders ... als het op één na grootste gevaar voor Israël wordt gezien, direct na het streven van Iran naar nucleaire wapens (“Federations, JCPA teaming to fight delegitimization of Israël,” JTA, 24 oktober 2010).

Het doel van ‘NGO Monitor’ en het ‘Israel Action Network’ is blijkbaar niets minder dan het sluiten van onafhankelijke nieuwsorganisaties zoals de ‘Electronic Intifada’ en van mensenrechtenorganisaties in Israël, op de bezette Westoever en in de Gazastrook, en elders ter wereld. In zij artikel van 6 november j.l. noemde Steinberg specifiek de Electronic Intifada en haar medeoprichter en directeur-bestuurder Ali Abunimah, evenals de Palestijns-Christelijke oecumenische vrede- en rechtvaardigheidsbeweging Sabeel en haar stichter, dominee Naim Ateek, als doelwitten van de campagne. “Om deze politieke oorlog te winnen moet het [Israel Action] netwerk zich met gedetailleerde informatie over de oppositie wapenen, en op basis daarvan een effectief tegenbeleid voeren. Dit houdt in het verspreiden van informatie aan studenten op de campussen en activisten in de samenleving, zodat deze de groeperingen die de demonisering [van Israël] aanvoeren en financieren aan de kaak kunnen stellen”, aldus Steinberg.

Steinberg stelde verder vol trots dat ‘NGO Monitor’ reeds heeft “bewezen dat deze aanpak erg effectief kan zijn. Na zorgvuldig onderzoek heeft de Canadese overheid flink gesneden in fondsen die voor mensenrechten en ontwikkelingshulp bestemd waren, maar in feite werden gebruikt voor haat en opruiing. Vergelijkbare stappen worden door Europese overheden overwogen met betrekking tot een aantal van de meest verderfelijke NGO’s die bij de boycotbeweging zijn betrokken.”

Als nieuwste doelwit van een laster- en sabotagecampagne van ‘NGO Monitor’ bevindt zich de Electronic Intifada in het goede gezelschap van eerder beschuldigde organisaties, waaronder Amnesty International, Artsen Zonder Grenzen, Human Rights Watch, Adalah, Al-Haq, Mada al-Carmel, evenals Israëlische groepen zoals B’Tselem, Breaking the Silence, HaMoked, het New Israel Fund, en tientallen anderen. Een blik op de publicaties van ‘NGO Monitor’ toont aan dat deze organisatie elke beschrijving van – of oproep tot het beëindigen van – de stelselmatige Israëlische schendingen van mensenrechten, de gewelddadige kolonisatie van de bezette West Bank inclusief Jeruzalem, de blokkade van Gaza, en de uitvoerig gedocumenteerde oorlogsmisdaden en misdrijven tegen de menselijkheid als “haat”, “opruiing” en/of “antisemitisme” karakteriseert.



Aanval op financiering om vrijheid van meningsuiting en gedachten te ondermijnen

In 2007 begon ‘NGO Monitor’ een reeks acties tegen de Canadese ontwikkelings- en mensenrechtenorganisatie ‘Alternatives’, die zich met ontwikkelingswerk in de bezette West Bank en Gazastrook bezig hield. Na een ferme campagne door pro-Israëlische lobbyisten kortte de conservatieve Canadese regering haar subsidie voor ‘Alternatives’ en voor een aantal andere groeperingen die zich voor de rechten van Palestijnen inzetten (“Canada’s neoconservative turn,” The Electronic Intifada, 26 februari 2010).

Eerder dit jaar stopte het door de Canadese overheid gesteunde internationale centrum voor ontwikkelingsonderzoek (IDRC) haar onderzoekstoelagen aan Mada al-Carmel, een onafhankelijk onderzoekscentrum in Haifa en het enige in zijn soort in Israël, dat zich op de rechten, behoeften en toekomst van Palestijnse burgers richt. Volgens het Israëlische dagblad Haaretz zouden de toelagen, bestemd voor een onderzoek van de “Arabische politieke betrokkenheid in Israël en de toekomst van de Israëlische democratie,” en van “Palestijnse vrouwen in Israël en de politieke economie”, zijn stopgezet onder druk, uitgeoefend door het Israëlische Ministerie van Buitenlandse Zaken op de regering van Canada (“Did Foreign Ministry lobby to stop Canadian funding of Israeli Arab group?” Haaretz, 19 augustus 2010).



Intifada onder vuur

Op 26 November publiceerde The Jerusalem Post een artikel van Benjamin Weinthal met als titel “Dutch will look into NGO funding of anti-Semitic website.” Volgens Weinthal geeft de Nederlandse overheid steun aan de interkerkelijke organisatie voor ontwikkelingssamenwerking (ICCO), “een Nederlandse hulporganisatie die de ‘Electronic Intifada’ steunt, een website dat, zoals de ‘NGO Monitor’ tegenover donderdag tegenover de Jerusalem Post verklaarde, antisemitisch is, en Israëlisch beleid regelmatig met dat van het Nazi-regime vergelijkt.” De Jerusalem Post citeert echter geen enkel voorbeeld uit de bijna 12.000 sinds 2001 door EI gepubliceerde artikelen die deze choquerende beschuldigingen zouden staven.

Met haar reportages en onafhankelijke commentaren heeft de Electronic Intifada sinds haar oprichting een wereldwijde reputatie verworven. Op haar website stelt ze dat haar “visie op het conflict in de universele beginselen van het internationaal recht en de verdragen met betrekking tot mensenrechten zijn verankerd, en dat de reportages zijn gebaseerd op een solide basis van gedocumenteerd bewijsmateriaal en zorgvuldig feitenonderzoek.”

Volgens de Jerusalem Post zou de Nederlandse Minister van Buitenlandse Zaken, Uri Rosenthal, hebben verklaard: “Ik zal deze zaak persoonlijk onderzoeken. Als zal blijken dat de door de overheid gesubsidieerde ICCO de ‘Electronic Intifada’ steunt, zal het een ernstig probleem met mij hebben.” Als Minister Rosenthal juist is geciteerd (waarvan echter niet mag worden uitgegaan, gezien de vele andere fouten en onwaarheden in Weinthals artikel), moet worden opgemerkt dat het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken nooit contact heeft opgenomen met de EI, voordat de minister zijn gewicht achter de door ‘NGO Monitor’ gemaakte aantijgingen zette.

De Jerusalem Post beweert verder dat director-bestuurder Ali Abunimah van de Electronic Intifada een leidende functie zou hebben in de tegen Israël gerichte delegitimatie- en demoniseringscampagnes. Tijdens zijn door het budget van de Electronic Intifada gefinancierde voordrachten en spreekbeurten zou hij oproepen tot het creëren van één [gemeenschappelijke] staat als oplossing tot het Israëlisch-Palestijnse conflict, en “regelmatig gebruik maken van valse apartheidsretoriek”.

De Jerusalem Post heeft nooit gepoogd om met de Electronic Intifada of met Abunimah contact op te nemen, om deze beweringen te verifiëren. Als het dit wel had gedaan, zou de Jerusalem Post hebben vernomen dat geen van Abunimah’s reizen en spreekbeurten ooit uit het budget van de ‘Electronic Intifada’ is betaald, maar dat deze altijd door de gastgevende organisaties zijn bekostigd, en helemaal los staan van de EI nieuwssite.

Sinds 2006 is ca. een derde van het budget van de Electronic Intifada afkomstig van ICCO. Het grootste deel van de financiering van de nieuwssite is afkomstig van giften van lezers, en een klein deel wordt bijgedragen door particuliere stichtingen. Het totale budget van de Electronic Intifada bedroeg $149.208 in 2008 en $183.760 in 2009, zoals blijkt uit de openbaar toegankelijke belastingaangifte van de Middle East Cultural and Charitable Society, Inc., de non-profit stichting waarvan de ‘Electronic Intifada’ onderdeel uitmaakt.



‘NGO Monitor’, de Israëlische regering, het leger, en extreem rechts

‘NGO Monitor’ is nauw verbonden met extreem rechts in Israël, met de regering en de legerleiding van dat land, evenals met toonaangevende anti-Palestijnse en anti-Islam-activisten in de Verenigde Staten. Op de website van ‘NGO Monitor’ staat dat de organisatie een joint venture is van het Institute for Contemporary Affairs, de Wechsler Family Foundation, en B’nai B’rith International.

De Electronic Intifada rapporteerde reeds in 2005 dat het Institute of Contemporary Affairs van het Jerusalem Center on Public Affairs een denktank is die onderdak biedt aan Israëls militaire en politieke elite. Tot de coryfeeën onder de Israëlische ambtenaren en officieren die voor het instituut spreken en schrijven behoort bijvoorbeeld Doron Almog, die internationaal bekend werd toen hij in London Heathrow in een El Al vliegtuig bleef zitten en terug naar Israël vluchtte om een tegen hem uitgevaardigd arrestatiebevel te ontlopen in verband met oorlogsmisdaden die hij zou hebben gepleegd als divisiecommandant in de bezette Gazastrook (“‘NGO Monitor’ should not be taken seriously,” 18 oktober 2005).

Onder de leden van het internationale adviesorgaan van ‘NGO Monitor’ bevinden zich wat opvallende keuzes, voor een organisatie die zich op aanspreekbaarheid zegt te richten. Naast Alan Dershowitz en Elie Wiesel (die in het openbaar heeft verklaard dat hij principieel niet in staat is om Israël waarvoor dan ook te bekritiseren) vinden we het voormalige hoofd van de CIA en Iraq-oorlogslobbyist James Woolsey, en ook Elliott Abrams, die in 1991 werd veroordeeld voor het achterhouden van informatie van het Amerikaanse Congres in de Iran-Contra affaire, waarin hij als ambtenaar in de Reagan-administratie diep betrokken was. Als plaatsvervangend adviseur voor nationale veiligheid tijdens de regering van George W. Bush was Abrams het brein achter de clandestiene Amerikaanse acties die tot doel hadden, de gevolgen van de Palestijnse parlementsverkiezingen van januari 2006 terug te draaien door Palestijnse oppositionele milities te bewapenen en hen tegen verkiezingswinnaar Hamas in te zetten. De handelingen van Abrams leidden tot een Palestijnse burgeroorlog die honderden mensenlevens kostte. (David Rose, “The Gaza Bombshell,” Vanity Fair, April 2008).

Een van de leden van het juridische adviesorgaan van ‘NGO Monitor’ is de voormalige Israëlische ambassadeur Alan Baker, die jaren lang in dienst van de Israëlische overheid de Israëlische schendingen van het internationaal recht goedpraatte, evenals het kolonisatiebeleid in de bezette gebieden, dat door alle EU-regeringen, waaronder ook de Nederlandse, formeel wordt afgewezen. De band wordt verder gecementeerd door een rapport dat onlangs door ‘NGO Monitor’ is gepubliceerd in samenwerking met een partnerorganisatie, het Institute for Zionist Strategies, met als titel: “Trojan Horse: The Impact of European Government Funding for Israëli NGOs”. Didi Remez wijst erop dat het Institute for Zionist Strategies, wordt geleid door Israel Harel, een van de stichters van de fanatieke kolonistenbeweging Gush Emunim.

Oproep tot “aanspreekbaarheid” – (maar enkel voor anderen)

Terwijl ‘NGO Monitor’ almaar openhartiger toegeeft dat het zijn doel is om de openbare discussie over Israëls schendingen van mensenrechten de mond te snoeren, beweert het nog steeds dat zijn bestaansreden de vergroting van “aanspreekbaarheid” en transparantie is. Deze oproep tot transparantie geldt echter niet voor zichzelf, of voor politieke bondgenoten.

Er is maar weinig informatie beschikbaar over de financiering van ‘NGO Monitor’. De organisatie houdt de namen van de donoren en van de gegeven bedragen geheim, terwijl het tegelijkertijd eist dat andere organisaties hun boeken wel openen. Onder de hoofddonors die wel worden genoemd valt naast de Wechsler Foundation ook de naam van het Middle East Forum Education Project van Daniel Pipes. Pipes is reeds vaak in de aandacht gekomen wegens zijn verspreiding van anti-Islamitische en anti-Arabische propaganda, hetgeen voor Senator Tom Harkin aanleiding was om tegen George W. Bush’ benoeming van Pipes tot de raad van het United States Institute for Peace te protesteren (“Daniel Pipes nomination stalled in committee”, The Baltimore Chronicle, 23 juli 2003).

Tot de hoofddonoren van ‘NGO Monitor’ telt tevens een van Amerikaanse belastingen vrijgestelde organisatie, American Friends of ‘NGO Monitor’ (AFNGOM) genaamd. Terwijl AFNGOM begin 2009 als een van belasting vrijgestelde non-profit is erkend, is het voor non-profits verplichte Form 990 voor 2009 nog steeds niet op Guidestar.org, de informatiesite voor Amerikaanse non-profits, ter inzage beschikbaar. (Volgens Guidestar wordt een Form 990 gewoonlijk binnen twee maanden na inlevering op de website gepubliceerd).

Één van de bestuursleden van AFNGOM is Rita Emerson. Emerson en haar man Steven Emerson zijn bekenden in de Amerikaanse pro-Israëlische en anti-Islamitische gemeenschap; zij doen regelmatig schenkingen aan pro-Israëlische doelen. Samen financieren zij de “Emerson Fellowships” voor de anti-Palestijnse lobbyorganisatie ‘Stand With Us’ (die nauw met het Israëlische leger samenwerkt in het organiseren van spreekbeurten van Israëlische soldaten op Amerikaanse universiteiten), en tevens tellen zij tot de belangrijkste donoren van het Technion Israel Institute of Technology. “Zij zetten zich met passie in voor kankeronderzoek, de verdediging van Israël op de campussen en in de media, en de strijd tegen de wereldwijde Jihad”, zo luidde de beschrijving van het echtpaar in 2007 in een programmaboekje van een diner voor de American Freedom Alliance.

De Emersons hebben goed geboerd met hun opruicampagnes tegen Moslims. Uit een recent onderzoek van de krant The Tennessean bleek dat Steven Emerson in 2008 3,4 miljoen dollar aan honoraria aan zijn eigen bedrijf heeft betaald, afkomstig van een door hem gestichte non-profit, die volgens deze krant “donoren om geld vraagt door hen te vertellen dat zij direct door Moslims worden bedreigd”. Volgens The Tennessean is Emersons non-profit in werkelijkheid een dekmantel voor een lucratieve onderneming (“Anti-Muslim crusaders make millions spreading fear”, The Tennessean, 24 oktober 2010). Het is opmerkelijk dat het Form 990 van deze non-profit geen personeelsleden, bestuursleden of salarissen vermeldt, behalve Steven Emerson zelf, als enige functionaris van de organisatie. Een search op de website van ‘NGO Monitor’ vond geen enkele verwijzing naar het gebrek aan transparantie van het “non-profit” miljoenenbedrijfje van de Emersons.

‘NGO Monitor’ toont een even groot gebrek aan interesse aan transparantie als het gaat om extremistische Israëlische groeperingen. Zoals Didi Remez aantoont, worden “honderden miljoenen dollars aan Israëlische belastinggelden en Amerikaanse belastingvrijstellingen aan de openbaarheid onttrokken en naar de kolonisatieprojecten gekanaliseerd, onder andere via organisaties zoals Elad, de drijvende kracht achter de actuele inspanningen van Israëlische kolonisten om Palestijnen uit bepaalde woonwijken in bezet Oost Jeruzalem te drijven (“Bring on the transparency”).

Remez merkt op dat terwijl de meeste Israëlische, door ‘NGO Monitor’ op de korrel genomen oppositie- en mensenrechtenorganisaties reeds aan hoge normen van fiscale transparantie voldoen, dit voor de kolonistenorganisaties niet het geval is. Deze laatsten zijn volgens Remez “afhankelijk van financiële ondoorzichtigheid” om hun activiteiten op lange termijn te kunnen voortzetten. ‘NGO Monitor’ heeft hieraan nooit een enkel woord besteed.

Nu de internationale solidariteitsbewegingen met Palestina, waaronder de boycot- en sanctiebeweging, almaar meer toeloop krijgen, raken de leiding van Israël en Israëls apologeten in paniek, en verliezen alle scrupules. Door niets wordt dit beter geïllustreerd dan door de aanval van ‘NGO Monitor’ op de financieringsbronnen voor media- en mensenrechtenorganisaties zoals de Electronic Intifada en zoveel andere groepen, die dringend nodige werkzaamheden verrichten.

maandag 13 december 2010

Julian Assange

Mijn poging om op gemeente niveau te doen wat Julian Assange doet voor onze hele planeet is mislukt. Daarom is hij mijn held. Wat kan ik meer doen dan de boodschap doorgeven. En met gelijke munt terug betaald zetten.





1 reacties:





Sonja zei
Stan, ik weet dat je hier geen Youtube video's kunt neerzetten, maar ik wil deze Zweedse documentaire (Engels gesproken, 51 min.) wel onder de aandacht brengen. Het biedt de ontbrekende context, de geschiedenis van Wikileaks, en hun motivatie om te doen wat ze doen. Persoonlijk ben ik erg blij met de aandacht die wordt besteed aan oorlog (met de focus op Irak). Wat oorlog precies is, wat daarin gebeurt, de essentie van oorlog, dat een mensenleven niets waard is, etcetera. Wat veel mensen schijnen te vergeten onder het geweld van de oorlogshitserij in de massamedia. WikiRebels: The Documentary From summer 2010 until now, SVT has been following the secretive media organization WikiLeaks and its enigmatic Editor-in-Chief Julian Assange. Reporters Jesper Huor and Bosse Lindquist have traveled to key countries where WikiLeaks operates, interviewing top members, such as Assange, new Spokesperson Kristinn Hrafnsson, as well as people like Daniel Domscheit-Berg who now is starting his own version - Openleaks.org." The documentary also includes interviews with Ian Overton from The Bureau of Investigative Journalism, James Ball of TBIJ and WikiLeaks, Icelandic MP Birgitta Jónsdóttir, former WikiLeaks collaborators Herbert Snorrason and Smári McCarthy, and PRQ CEO Mikael Viborg. The documentary looks at WikiLeaks' philosophy and operations, some of its famous disclosures including the Kenya report, the Guantanamo manuals, Kaupthing, Trafigura, the Collateral Murder video, the Afghanistan and Iraq war logs, the US administration's reactions, and the lead-up to the Cablegate release. http://www.youtube.com/watch?v=lPglX8Bl3Dc
10:16 PM




Ballad of Hollis Brown

  •  

Bob Dylan: Ballad Of Hollis Brown songtekst

Hollis Brown
He lived on the outside of town
Hollis Brown
He lived on the outside of town
With his wife and five children
And his cabin fallin' down

You looked for work and money
And you walked a rugged mile
You looked for work and money
And you walked a rugged mile
Your children are so hungry
That they don't know how to smile

Your baby's eyes look crazy
They're a-tuggin' at your sleeve
Your baby's eyes look crazy
They're a-tuggin' at your sleeve
You walk the floor and wonder why
With every breath you breathe

The rats have got your flour
Bad blood it got your mare
The rats have got your flour
Bad blood it got your mare
If there's anyone that knows
Is there anyone that cares?

You prayed to the Lord above
Oh please send you a friend
You prayed to the Lord above
Oh please send you a friend
Your empty pockets tell yuh
That you ain't a-got no friend

Your babies are crying louder
It's pounding on your brain
Your babies are crying louder
It's pounding on your brain
Your wife's screams are stabbin' you
Like the dirty drivin' rain

Your grass it is turning black
There's no water in your well
Your grass is turning black
There's no water in your well
You spent your last lone dollar
On seven shotgun shells

Way out in the wilderness
A cold coyote calls
Way out in the wilderness
A cold coyote calls
Your eyes fix on the shotgun
That's hangin' on the wall

Your brain is a-bleedin'
And your legs can't seem to stand
Your brain is a-bleedin'
And your legs can't seem to stand
Your eyes fix on the shotgun
That you're holdin' in your hand

There's seven breezes a-blowin'
All around the cabin door
There's seven breezes a-blowin'
All around the cabin door
Seven shots ring out
Like the ocean's pounding roar

There's seven people dead
On a South Dakota farm
There's seven people dead
On a South Dakota farm
Somewhere in the distance
There's seven new people born


zaterdag 4 december 2010

Armoede werkt niet


dinsdag 30 november 2010 door Elsbeth Etty

De macht van de christen-fundi’s

Trouwen in gemeenschap van goederen – nog altijd de norm in Nederland – is een traditie die sinds de zeventiende eeuw wordt gekoesterd. Het zou de belichaming zijn van de ultieme lotsverbondenheid van huwelijkspartners. Onzin natuurlijk: grondeigenaars, kooplieden en andere bezitters trouwen vanouds onder huwelijkse voorwaarden. Bankroetiers hebben doorgaans hun privévermogen op naam van hun huwelijkspartner staan. Met liefde of romantiek heeft het huwelijksrecht nooit iets te maken gehad. Wel met ongelijkheid en economische afhankelijkheid.
Ik voorspel dat de maatregelen tegen de SGP zullen uitblijven tot na de verkiezingen van de Provinciale Staten
De radicale verlichtingsfilosoof Mandeville vroeg driehonderd jaar geleden in een genadeloze kritiek op de traditionele christelijke opvattingen van het huwelijk: „Is niet elke getrouwde vrouw een slaaf van haar man?” De heersende huwelijkswetten waren alleen maar gericht op een dienstbaarheid van vrouwen die elk redelijk denkend mens moet verwerpen.
D66 heeft vorige week opnieuw voorgesteld het trouwen op huwelijkse voorwaarden tot de eerste optie te maken en de gemeenschap van goederen tot een keuzemogelijkheid, het omgekeerde van de huidige situatie. Ook minvermogenden moeten ervan uitgaan dat zij financieel onafhankelijk van elkaar zijn of kunnen worden, dus in principe op eigen benen moeten staan. De wetgever zou daarmee erkennen dat het in deze tijd niet meer vanzelf spreekt dat vrouwen hun baan of carrière opgeven als zij trouwen of kinderen krijgen, maar een eigen inkomen houden. Wie het anders wil, kan naar de notaris gaan, zoals nu mensen die op huwelijkse voorwaarden trouwen naar de notaris moeten.
Op deze suggestie stond een typerend commentaar in Trouw met als kop: „D66 tracht verdergaande individualisering via het huwelijk af te dwingen”. Ieder stapje naar economische onafhankelijkheid van huwelijkspartners stuit in Nederland op ideologische bezwaren. Het duidelijkst werden deze, ook in Trouw, verwoord door rechtsfilosofe Dorien Pessers: „Zo worden vrouwen gewoon de arbeidsmarkt opgejaagd.” Dat is pure demagogie, partners kunnen in vrijheid elke gewenste regeling overeenkomen. Maar inderdaad is de achtergrond van het D66-voorstel dat het als normaal moet worden beschouwd dat vrouwen een eigen inkomen verwerven. Het hoort niet langer de norm te zijn dat vrouwen zich laten onderhouden door een kostwinner in ruil voor huishoudelijke diensten.
Iedere poging om zelfs maar de geringste modernisering van het huwelijksrecht door te voeren, stuit op verbeten weerstand van christelijke zijde. In 2003 diende de regering een wetsvoorstel in om voortaan erfenissen en schenkingen buiten de gemeenschap van goederen te houden, zodat erflaters en schenkers dat niet meer notarieel hoeven te regelen. De christelijke partijen wisten de behandeling van dit voorstel vijf jaar te rekken. Daarna slaagde de ChristenUnie dankzij haar positie in het vorige kabinet erin deze minimale stap naar individualisering in het huwelijksrecht te torpederen.
De VVD sprak daar terecht schande van. Haar woordvoerder in de Eerste Kamer, mr. Ankie Broekers-Knol, bracht vergeefs naar voren dat de algehele gemeenschap van goederen in de huidige tijd niet past. „De algehele gemeenschap van goederen ontkent naar het oordeel van mijn fractie de emancipatie van de vrouw, ontkent dat veel vrouwen tijdens het huwelijk blijven werken, ontkent dat veel vrouwen hun eigen financiën beheren en ontkent dat er veel echtscheidingen zijn waardoor vrouwen gewend zijn – en daartoe ook in staat zijn – zich zelfstandig te redden.” Volgens de VVD-woordvoerster was het de hoogste tijd voor een vervolg op de uit 1956 daterende Lex-Van Oven, waarbij de handelingsonbekwaamheid van de gehuwde vrouw werd afgeschaft.
Maar nu de VVD in de regering zit, blijkt haar staatssecretaris Teeven ineens niet meer zoveel zin te hebben in het voorstel van D66. Het zou maar gedoe geven. Alles zal dus vooralsnog bij het oude blijven: gemeenschap van goederen blijft de norm. Iets wat nergens ter wereld bestaat, op vier achterlijke landen na, waaronder dus Nederland. Hier zit het fundamentalistisch christelijke streven om vrouwen afhankelijk en thuis te houden er dieper in dan het islamitische streven haar ook nog een hoofddoek om te doen.
De VVD mag uitleggen waarom het voorstel van D66 nu ineens niet meer urgent is. En dan kunnen haar bewindslieden in één moeite door vertellen waar de maatregelen blijven om uitvoering te geven aan het arrest van de Hoge Raad, waarin de Staat wordt verplicht een einde te maken aan de discriminatie van vrouwen door de SGP. Die maatregelen moeten er volgens de Hoge Raad ‘daadwerkelijk’ toe leiden dat de SGP het passief kiesrecht aan vrouwen toekent. Daarvoor zal, als de SGP zelf niets doet, de kieswet moeten worden veranderd. Het centraal stembureau zal voortaan lijsten moeten weigeren als vrouwen bij de selectie zijn uitgesloten. De Staat moet de schending van het VN-vrouwenverdrag ongedaan maken en de onrechtmatige toestand beëindigen dat een partij vrouwen het passief kiesrecht ontzegt.
Ik voorspel dat de maatregelen tegen de SGP ten minste zullen uitblijven tot na de verkiezingen van de Provinciale Staten en de daarop volgende verkiezing van de Eerste Kamer. Ik vrees namelijk dat het kabinet-Rutte gedoogsteun van de SGP belangrijker vindt dan bestrijding van discriminatie.
  1. Sjuul van Dissel zegt: (NB: Deze reactie moet nog worden beoordeeld) donderdag 2 december 2010, 14:53 uur
    Als het nu eens voor eens en altijd goed geregeld werd. Maar dat wordt het niet zoals Elsbeth Etty terecht helaas moet opmerken. En dat laat dan de hiaten in het huwelijkscontract voor al die huwelijken die de eindstreep niet halen. Die de gescheiden ongehuwden niet alleen voor zichzelf en eventuele kinderen verantwoordelijk laten zijn, maar levenslang voor hun ex-huwelijk. Waarbij de overall kosten voor dit ex-huwelijk groter zijn. Als een van de partners tijdens het huwelijk geen eigen inkomen heeft wordt dit bij een scheiding een daarbij opgeteld probleem in het kwadraat. Als dan ook nog blijkt dat niet getrouwd was in gemeenschap van goederen maar in gemeenschap van schulden, wat in veel gevallen zo is (geworden) aangezien een scheiding meestal niet zomaar uit de lucht komt vallen maar een financiële geschiedenis heeft. Is de deurwaarder meestal niet meer buiten de deur te houden. Met alle onvoorziene gevolgen van de extra kosten die dit dan weer met zich meebrengt tot gevolg. Tel uit je winst. De fundi’s hebben weer zat gespreksstof om hun fundamentalisme mee te rechtvaardigen. Als het nu eens voor eens en altijd goed geregeld was, het gezin de hoeksteen van de samenleving maar dan zonder ketenen van welke aard dan ook. Want het kan best wel zonder ketenen als normen uit de pre-historie niet meer het fundament van een samenleving waren. Maar ik zou ook graag zien als Elsbeth Etty het niet als een luxe-probleem poneert nadat nu toch eerst een halve oplossing voor het probleem met het scheiden van een huwelijk de realiteit is. Scheiden zou een luxe kunnen zijn als eerst alle problemen in een huwelijk waren opgelost. Tot nog toe vergroot het de problemen alleen maar in de meeste gevallen en draait maar één ex-partner er voor op, vaak levenslang. Vrouwen trouwen met het collectief en mannen zijn dat collectief. Het gezin als de hoeksteen van de samenleving is een uitvinding van de fundi’s. Vraag mij niet waarom want de omkering van de huwelijkse voorwaarde te trouwen met het collectief naar het trouwen met één man die individueel eindverantwoordelijk is is nieuwlichterij waarmee de fundi’s hun verwerpelijke politiek bedrijven.
    Op deze suggestie [D66 heeft vorige week opnieuw voorgesteld het trouwen op huwelijkse voorwaarden tot de eerste optie te maken en de gemeenschap van goederen tot een keuzemogelijkheid, het omgekeerde van de huidige situatie. Ook minvermogenden moeten ervan uitgaan dat zij financieel onafhankelijk van elkaar zijn of kunnen worden, dus in principe op eigen benen moeten staan] stond een typerend commentaar in Trouw met als kop: „D66 tracht verdergaande individualisering via het huwelijk af te dwingen”. Ieder stapje naar economische onafhankelijkheid van huwelijkspartners stuit in Nederland op ideologische bezwaren. Het duidelijkst werden deze, ook in Trouw, verwoord door rechtsfilosofe Dorien Pessers: „Zo worden vrouwen gewoon de arbeidsmarkt opgejaagd.” “
    Over individualisering gesproken. Bah wat een kul verhaal. Het is pure dubbeldikke demagogie. Die Christen fundi’s moeten leren anderen het licht in de ogen te gunnen en niet altijd het bezit aan één individu (man) koppelen via het gezin als hoeksteen van de samenleving…

NRC Handelsblad 04-12-2010, pagina 2

Scheiden doet werken

Na een echtscheiding zoeken veel vrouwen een betrekking. De helft werkte niet tijdens het huwelijk. De andere helft wel, maar in deeltijd en die gaat dan meer werken. Dat blijkt uit een Europees onderzoek, dat ook vaststelt dat juist Nederlandse vrouwen na hun scheiding meer buitenshuis gaan werken.
Op een klein percentage na werken in Nederland getrouwde vrouwen in deeltijd of ze werken niet. Zij hameren, eensgezind met hun echtgenoten, op het gezinsleven als argument tegen een (volledig) dienstverband. De echtparen beschouwen het als een natuurwet: kinderen zijn beter af bij moeder thuis. Komt het tot een echtscheiding, dan gaat die wet plotseling overboord.
Meestal vertrekt de man. De vrouw ‘neemt’ de kinderen. Je zou zeggen: met een ouder minder thuis moet een moeder helemaal afzien van een baan. Maar nee. Papa stapt op. Mama moet de kost verdienen. Dat lukt haar ook. Ze wordt er zelfs geen slechte moeder van.
Getrouwde vrouwen scheiden vaker als ze een baan hebben. Niet dat een werkende vrouw haar relatie fnuikt. Aannemelijker is dat een vrouw die leunt op het inkomen van haar echtgenoot, zich een echtscheiding minder kan permitteren. Volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) gaan gescheiden vrouwen er gemiddeld 23 procent in koopkracht op achteruit. Hun ex-mannen gaan gaan er 7 procent op vooruit.
Volgens het CBS eindigt ongeveer 34 procent van de Nederlandse huwelijken in een scheiding. Omdat minder dan de helft van de vrouwen economisch zelfstandig is, krijgen er nogal wat met een economische terugval te maken. De dagelijkse zorg is zelden evenwichtig verdeeld. Die komt neer op de moeders bij wie de kinderen wonen. Hun portemonnee is leger, want vrouwen verdienen meestal minder. Hun gezinsuitgaven zijn hoog. Hun ex draagt een deel bij aan het inkomen van zijn gezin. Intussen liggen zijn noodzakelijke uitgaven lager. En het gezin dat hij achterliet, kost hem niet meer dan de tijd die hij erin wil steken.
Weer doet zich het oude verhaal gelden dat het belang van financiële onafhankelijkheid voor getrouwde vrouwen onderstreept. En ook de stelling dat huishoudelijke taken werk zijn die navenante beloning verdienen. Plus de stelling dat kinderopvang door moeders niet betekent dat het opvangen van kinderen geen tijd en inspanning kost.
Moeders doen er goed aan meer te werken en vaders minder. Binnen en buiten het huwelijk. Hoe ze het verdelen, is aan hen, maar hun ouderschap horen ze te delen. Het stereotype van de man als kostwinner en de vrouw als ‘thuisvrouw’ is achterhaald.

Tot zover de nrc-handelsblad>

ARMOEDE WERKT NIET.


De Case 2

Naar aanleiding van een interessante hit op deze blog.


Iedereen is crimineel en een klant van een sociale dienst is het crimineelst. Door de kwetsbaarheid van die persoon wegens vragen om inlichtingen die gesteld kunnen worden om het recht op een uitkering vast te kunnen stellen. Die persoon dient nooit iets informeels te hebben gedaan aangezien later als opeens inlichtingen eisen worden gesteld die niet te bewijzen zijn en elke verdachtmaking om het even waarvan, relevant verklaard kan worden. Wat ook gedaan wordt, met verregaande gevolgen voor die persoon, desnoods tot de dood erop volgt. Tenzij die persoon de levensopvatting hanteert van zij kunnen me krijgen zoals ze me hebben willen; namelijk crimineel...?

Wat kan nou de functie zijn van een streven van de wetgever om in zulke gevallen een bewijslast om te keren en van een klant van een sociale dienst opeens te eisen zijn onschuld te bewijzen. Terwijl mijn leefomstandigheden toch wel bekent waren en daaruit ook geconcludeerd diende te worden dat die leefomstandigheden informeel zijn in die zin dat er geen bewijsstukken van voorhanden zijn. Er is, en daar ga ik van uit, toen toch nota genomen van toen verstrekte inlichtingen en die zijn toen toch gecontroleerd. En dit nog eens extra in hercontroles.

Wat wil een gemeentelijke sociale dienst nu anders aantonen, met een overall controle die 21 jaren teruggaat met een eis om inlichtingen die alleen nog uitgelegd kan worden als een instrument om een uitkering te kunnen stoppen door de onmogelijkheid van een klant om zich van een omgekeerde bewijslast te ontlasten, dan dat die crimineel is.

Kafkaäans of catch22 as catch22 can...?

Commissie Brouwer-Korf

Ook liet het kabinet onderzoek doen naar de relatie tussen veiligheidsbeleid en privacy. De commissie Veiligheid en persoonlijke levenssfeer (commissie Brouwer-Korf) onderzocht hoe veiligheid en bestrijding van criminaliteit kunnen samengaan met goede waarborgen voor de omgang met persoonsgegevens.

Gewoon doen’

In januari 2009 kwam de commissie met het rapport ‘Gewoon doen’. Hierin concludeerde ze dat het opslaan en uitwisselen van privacygevoelige gegevens mag als het nodig is om de veiligheid van burgers te garanderen. Het moet dan wel duidelijk zijn welke gegevens zijn opgeslagen en wie precies wat doet met die gegevens. Ook adviseerde de commissie een onafhankelijke externe toezichthouder in het leven te roepen, die controleert of het verzamelen en uitwisselen van persoonsgegevens zorgvuldig gebeurt.

Reactie kabinet

In een brief aan de Tweede Kamer gaf het kabinet een reactie op de evaluatie van de Wbp en op het rapport van de commissie Brouwer-Korf. Het kabinet geeft aan dat overheidsinstanties persoonlijke gegevens mogen uitwisselen om de veiligheid en hulpverlening van burgers te bevorderen. Volgens het kabinet zijn burgers zelf verantwoordelijk voor het verstrekken van hun persoonlijke gegevens. Maar de overheid en het bedrijfsleven hebben ook de plicht transparant te zijn over wat er met die gegevens gebeurt.

Het Kabinet maakt zich er als een Jantje van Leiden vanaf en het lijkt allemaal wel redelijk en logisch. Maar wanneer er voor een persoon de nood aan de lippen stijgt dan geeft dat Kabinet en de Staten Generaal niet thuis. Zij heeft zogenaamd aan alle in's en out's voldaan. Iedereen is crimineel behalve zij.

Nou ik vind hun crimineel. Omdat zij elke normale menselijke interactie van een persoon op/met de maatschappij, een persoon die iedereen kan zijn, voor crimineel houden totdat het tegendeel is bewezen door die persoon. En dat bewijs moet zomaar opeens ineens out of the blue sky alsof zo'n instantie nooit bekent was met de feiten en omstandigheden, door die persoon geleverd worden om niet geconfronteerd te worden met een situatie waarin geen sprake meer kan zijn van een normale menselijke interactie van die persoon met de maatschappij. De situatie van een vogelvrij verklaarde zonder middelen voor het bestaan tot de dood erop volgt. Erop rekenend dat anderen de functionele verantwoordelijkheid van die instantie overnemen als de vogelvrije dat zelf niet kan omdat die niet crimineel wil zijn, c.q. wil worden. Om na verloop van tijd toch nog haar gelijk te halen met een artikeltje 4:6 Awb is absoluut sadistisch, stelt die persoon altijd in het ongelijk. Het zijn het soort ploerten waar ik niet voor zwicht.


woensdag 24 november 2010

De Case

DE CASE, is volgens de Dikke van Dale Definitie; HET PRAKTIJKGEVAL. Om precies te zijn; Huize PAINTED BIRD en zeilboot; WORKINGCLASSHERO.

Waarvan de eigenaar is gebleken vogelvrij te zijn verklaart, middels herhaalde rechtbank uitspraken om hem financieel kapot te maken. Nadat is gebleken dat dit op een andere manier via de wet niet gaat omdat eigenaar zich aan de wet houdt.

Voor de duidelijkheid plaats ik deze foto van mijn prudent over meer dan 20 jaren met huisvlijt opgebouwde bezit dat vanaf schrootwaarde als afgeschreven van de hand werd gedaan en door mij is opgeknapt tot een bezit dat de moeite ervan waard is. De manier waarop deze “huisvlijt” vakkundig heeft plaatsgevonden is in die meer dan 20 jaren misschien dan wel genegeerd geworden door de gemeente Lelystad. Maar dat wil nog niet zeggen dat dit door mij niet steeds gemeld is. Dat heb ik middels mijn dossier van over al die jaren, dat mij ter hand werd gesteld in een verweer van de gemeente tegen een bezwaarschrift van mij tegen het besluit van het College om mijn uitkering te stoppen, bewezen. Maar uiteraard zijn dat niet die bewijzen waar de gemeente om verlegen zit, en dus wordt dit bewijs maar volkomen genegeerd. Dat is wat ik noem diefstal of verdonkeremanen van bewijsmateriaal. Misschien heeft betreffende secretaris van de bezwaarschriftencommissie wel ontslag gekregen? Of had ik ook nog een procedure in het kader van de WOB moeten starten?

De gemeente heeft een aanleiding gefabriceerd om mijn uitkering te kunnen stoppen en is in de procedure-tijd die daarop noodzakelijkerwijs volgde alleen maar bezig geweest om op alle manieren die zij maar kon bedenken mij nog verder financieel te benadelen terwijl ik als aangeschoten wild overgeleverd was aan het ontbreken van elk middel van bestaan. Nu was ik al wat gewend, had per slot van rekening al meer dan 20 jaren zonder ook maar enige menswaardige voorziening vanuit de maatschappij op mijn boot geleefd (eerst illegaal later op een gedoog plek in de rimboe zonder water en elektra en gas en telefoon en kabel), ook toen die nog in verregaande staat van achterstallig onderhoud (als schroot, maar nog wel drijvende) was. Terwijl ik mijn schulden van voor de scheiding en mijn alimentatie voldeed. En rechtszaken voor het omgangsrecht van mijn kinderen moest voeren. Er is echt met alle macht aan elk wezenlijk menselijk recht van mij getornd dat er maar bestaat. En dit wordt met framen en veinzen en fabriceren van aanleidingen, en met de ware werkelijkheid negeren, en die geweld aandoende, gecontinueerd.

Nu was ik me er al bijna mijn hele leven van bewust dan er een groot verschil bestaat tussen mensen van de praktijk en mensen van het papier, de handwerker en de pennenlikker. En had me er al in een vroeg stadium mee verzoend dat dat nu eenmaal zo was. En mij verzoend met het gegeven dat het handwerk de ware leven brengende factor van het leven is waaraan ik mij wou wijden. En dat heb ik gedaan. Wat pennelikkend werd afgeschreven heb ik mij voor de restwaarde aangeschaft en vakkundig opgeknapt met de minimale middelen en onder de meest minimaal denkbare omstandigheden tegen de verdrukking in. Omdat ik van mening ben dat dit de enige manier is waarmee je je zelfrespect onder dergelijke omstandigheden, maar toch binnen de wet, kan behouden.

En dan blijkt er opeens een artikeltje 46 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) te bestaan die wat je ook doet, de overheid in de gelegenheid stelt jouw bezit zich toe te eigenen, desnoods via gelogen beweegredenen. Mijn geestesoog ziet dan kweilende pennelikkers zich afrukken bij de gedachte aan de macht die hem gegeven is door een disfunktionerende contraproductieve, en daardoor onrechtvaardige rechtstaat. Wie denkt dat ik daar tegen niet in actie zal komen kent mij niet. Wie denkt dat ik dit soort sadisten hun spelletjes gun kent mij niet. Ze zullen denken dat ik dat wel moet doordat de wet hun een rechtvaardiging verschaft. Dat kon best zo wezen maar dan gaat hun dit spelletje een veelvoud kosten van mij mijn recht gunnen. Als dit hun onverschillig laat is het des te meer reden voor mij om het aan de orde te stellen.

Hetwelk doende.




Huize PAINTED BIRD, voormalig vrachtschip type “Hagenaar”, bouwjaar 1906, nu zonder voortstuwingsmotor, en zeilboot WORKINGCLASSHERO van het type Pion, hetgeen als prototype is gebouwd voor het maken van de mal voor het productiezeiljacht genaamd “Pion”, bouwjaar 1972, motortype Farymann bouwjaar 1971. Beide schepen hebben sinds 1999 vergunning om op die plek ligplaats in te nemen waarvoor aan het gemeentelijke Grondbedrijf pacht moet worden betaald. Alle voorzieningen en steigers, riool, waterput, meterkast e.d. plus onderhoud van de oever bescherming zijn voor eigen rekening en moeten aan strikte voorwaarden voldoen.




De geachte lezers van dit weblog, die gestart is op 21 oktober 2010 en nu eindigt, moeten deze beschouwen als een laatste ultieme poging van mij om in alle openbaarheid en redelijkheid overheden en de rechterlijke macht tot rechtvaardigheid te bewegen. En om daarmee te onderzoeken of ook zij een eigen verantwoordelijkheid kennen.

Maar als zij in het geheel geen eigen verantwoordelijkheid erkennen, geen rechtvaardigheidsbesef en geen eergevoel hebben dan houdt mijn redelijkheid daarmee, als een volkomen onnutte krachtsinspanning, dus ook op.

Schrijven is mijn hobby en mijn professie niet, en tot voor kort geleden deed ik het met pen en papier, dus er kan een foutje zijn ingeslopen. Maar ik heb mijn best gedaan.

Dag.