.....toen ben ik overal zelf voor gaan zorgen.....
Was ik al begonnen met zelf onze tochtige doorzon zeskamer woning met dakterras aan de Klip in Lelystad in te richten met door mij zelfgemaakte meubels voor de woonkamer keuken en slaapkamer en later de kinderkamers, bankstel bedden kasten commode en zo meer omdat er geen geld voor was en er toen ook nog geen fatsoenlijke tweedehands spullen in Lelystad te koop waren. Bleef ik verlangen naar ook iets voor mezelf. Het Bovenwater, een binnendijkse zeilplas met zeilsportverenigingshaven, werd rond die tijd opgeleverd en in gebruik genomen. Ik wou heel graag een zeilboot om mijn jongensdroom uit de tijd toen ik padvinder was en onze groep een keer een week bij de waterverkenners op bivak was geweest eindelijk waar maken. Maar dit werd niet gewaardeerd door mijn toenmalige echtgenoot, die stelde dat daarop onze kinderen niet meekonden. Nu was het door mijzelf maken van de benodigde meubels voor dat grote huis al een enorme consessie van haar aan de megalomane middenstands afkomst waarin zij was opgegroeid, in een van de goed in de slappe witwaspraktijk zittende burgerij gedeelten van 's-Gravenhage, aan de van Boetzelaerlaan met nog een tweede huis met veel bos eromheen gepacht in Vierhouten op de Veluwe, dus kwamen wij na het bezoeken van de Hiswa in Amsterdam en veel geënthousiasmeer overeen dat ik dan een zeiljacht zou bouwen waarop de kinderen mee konden zeilen. Ondertussen zouden we in de vakanties, want een zeiljacht bouwen is een meerjaren plan, zeilboten huren, wat we inderdaad twee vakanties hebben gedaan voordat ik het ontwerpplan en de tekeningen voor de zelfbouw van een 6,50 m hechthouten Zeemin bij van der Stadt kocht, en mahoniehout voor de kimmen en Bruynzeel hechthout voor de spanten, die voor de romp zou ik later aanschaffen wanneer ik er aan toe was, en voorzichtig in de voortuin/parkeerplaats (een carport mocht toen nog niet gebouwd worden) begon met bouwen.
Was zelfs nadat ik uit het vakbondswerk in de functie van penningmeester/sociaal bouwfonds vertegenwoordiger was gewerkt, wat werd aangemoedigd door PvdA leden om die functie te kunnen reserveren voor partijleden die een WAO uitkering hadden en zo ook overdag bereikbaar, tegelijk werden uiteraard de gestaalde kaders op die manier geëlimineerd om plaats te maken voor gedweeë VVD'66 en PvdAalmoezen achtige brabbelaars die dat bijbaantje met oppertuun aan te passen netwerken wel zagen zitten, voor Reynolds Aluminium in Harderwijk in ploegendienst gaan werken met de gedachte overdag meer tijd voor die zelfbouwklus te hebben, maar dat viel tegen. Ook daar werd ik eruit gewerkt nadat ik voor de Industiebond van het FNV in de ondernemingsraad was gekomen omdat nadat de 12 CNV leden waren gekozen er nog een dertiende lid aan moest worden toegevoegd wegens het vermeerderen van het aantal werk'nemers' van de onderneming. Daar zagen ze er geen been in om mij met rotbaantjes zwaar onderbetaalt als productiemedewerker het werk van een Turk met erg verantwoordelijk werk, die als productiemedewerker achter een extrusiepers operatorwerk deed en met de FUT ging, en het werk na een inwerkperiode aan mij overdroeg.
Van de zonweringassemblage afdeling naar op de heftruck waarmee ik lekker phu op alle afdelingen in alle hallen kwam en zo overal het dagblad DeWaarheid op elke koffieautomaat verspreide, naar achter de pers als operator. Toch een mooie carrière in anderhalf jaar, alleen het loon bleef hetzelfde want voor al die werkzaamheden had ik geen papieren, en al helemaal daar op de bijbelbelt niet voldoende maffioos achterbakse fascistenmentaliteit, dus heb ik er als productiemedewerker net twee jaar gewerkt voor ik nadat ik zag dat zelfs mijn werk werd gesaboteerd onslag nam en in het aangenomen werk als Gibobouwer Bij Gipscon uit Hilversum aan de slag kon met een aanmerkelijk betere beloning, die ook helaas voor een groot deel opging aan het betalen van schulden en rentes doordat mijn toenmalige echtgenoot toen niet het flauwste idee had hoe een eenverdiener gezin, want zij was na de geboorte van ons eerste kind ontslagen bij de RABO bank, zich in Lelystad in leven moet houden, en er maar van bleef uitgaan alsof ze nog aan de van Boetzelaerlaan en in de weekends op de Veluwe woonde.
Mijn lieve zus en zwager die toen uit Den Haag naar Lelystad verhuisden en op zichtafstand aan de overkant van het speelpleintje met hun al schoolgaande kinderen ook in de Klip een drive-in woning betrokken waren daarin ook nogal fanatiek aangezien er voor hem met een vaste baan bij de overheid als chauffeur bij het Rijks Instituut Zuivering Afvalwater (Riza) met waarschijnlijk veel overuren smeergeld geen vuiltje aan de lucht was, terwijl ik overdag mijn slaaptekorten door de vele veel beter betalende nachtdiensten bij Reynolds probeerde aan te vullen, sprak zij hun meer dan mij, voor zover ik überhaupt nog serieus werd genomen. Peperduur Macrobiologischdynamisch eten en verder veel natuur en ik was de laatste die dit haar en mijn kinderen wou ontzeggen, en had zowaar een huisje van mijn schoonpappa op de Veluwe gehuurd voor het hele jaar en verbouwt om het ook te kunnen onderverhuren, maar daar werd ik er ook uitgewerkt door mijn maffiose schoonpappa die daar in z'n element op zijn best was in achterbaksheid en vuile streken. Ik moet echt toen der tijd last hebben gekregen van burn out verschijnselen zonder die als zodanig te herkennen, want niemand had daarvan ooit gehoord en overspannen konden alleen hoofdarbeiders en labiele personen worden zo was de algemeen aanvaarde gedachte. Wat mij van die tijd vooral is bijgebleven is de ongelooflijk achterbakse stompzinnigheid van familie die mijn huishouding en zelfs de relatie met mijn vrouw beïnvloede op manieren waar geen woorden voor zijn.
Dus gewoon doorgaan werd m'n motto, ik zou het later wel weer inhalen, maar helaas de energiecrisis werd een economische crisis en op het eind van de zeventiger en begin tachtiger jaren was er bijna geen werk meer, en al helemaal niet in of vanuit Lelystad. Mijn auto had ik total loss op de dijk naar Amsterdam gereden en kreeg en te weinig en te laat de schadevergoeding ervoor, waardoor ik al weer gewend was geraakt aan een tweedehandsje. Nou had ik met die schadevergoeding de ontstane achterstand, en ook de persoonlijke lening voor die auto minstens voor een deel van kunnen betalen, maar nee hoor ik ging door en zou toch op z'n minst dat zeiljacht afbouwen, en kocht van die schadevergoeding een scheepswrak dat voor de schrootwaarde te koop lag in een kanaal ergens tussen Tjonger en Steenwijk bij een boeren loonbedrijf die ervan af wou. Ik zou daarin in het ruim mijn zeiljacht bouwen omdat buiten in de voortuin onder een dekzeiltje het niet goed lukte met moderne tweecomponente watervaste lijm, en een plekje binnen in de hal van Sander Doeve's scheepsmakelarij verkoop/reparatie/jachthaven veel te duur was, en ik toch dit sloopschip onderwijl ook ter hand kon nemen om er wat van te maken en te verkopen als het jacht af was, ook dacht ik daarin eventueel een eigen bedrijfje te kunnen opstarten als ik genoeg ervaring had opgedaan met het bouwen van dat zeiljachtje. Maar de crisis zette door en zo de problemen met de rekeningen tussentijds als ik geen werk had, want WW en geen kilometervergoeding voor de auto is geen vetpot, terwijl de vaste kosten in ons huurhuis gewoon doorliepen.
Komt mijn toenmalige echtgenoot op het idee om 'dan maar' op dat sloopschip te gaan wonen om zo die vaste kosten te sparen. Nou niet dus want er moest nog wel even wat aan gedaan worden, waar ik met tegenzin aan begon want zag het echt helemaal niet zitten om met twee kleine kinderen op een wrak zonder plee en zonder stromend water en zonder gas en elektriciteit van de wal te gaan wonen op een illegale ligplaats met een postbus op het postkantoor als adres. En toch is het allemaal zo gebeurd, niet dat de schulden noemenswaardig werden afgelost doordat er weer andere onkosten ontstonden, wekelijks naar de sauna bijvoorbeeld om toch enigszins het gipsstof van het Giboblokken zagen uit mijn poriën te zweten en om te kunnen douchen, want zittend op de aanrecht met mijn voeten in de gootsteen koud water met de hand oppompen was echt niet menswaardig, en ze hadden daar ook een lekker bubblebad en zelfs een klein zwembad. Later na de scheiding ging ik daarvoor met de kinderen, maar nog vaker alleen als ik hun niet mocht zien naar het zwembad.
Want mijn toenmalige echtgenoot had het na een poosje wel gezien doordat haar opgefokte verwachtingen in het geheel niet meer strookten met de realiteit. En als ik die haar nog eens extra voorhield met de stapel rekeningenpost dan had ik het weer gedaan. De dag nadat Gipscon failliet ging en ik weer mijn ontslag kreeg kreeg ze het op haar heupen en was vertrokken toen ik thuis kwam van nieuw werk zoeken, en was zij bij mijn familie in Lelystad ingetrokken tot ze een huis van de gemeente kreeg met een voorschot op haar uitkering bijstand voor de inrichting als van tafel en bed van mij gescheiden moeder van twee kleine kinderen, waarvoor ik me steeds met advocaten, en veel ergernis en tijd, en ontroostbaar verdriet, het vuur uit me sloffen moest vechten om ze toch te kunnen blijven zien, wat soms lukte maar vaker ook niet doordat zij de afspraken niet nakwam, zodat er steeds enorm stressvolle seizoenen en ook wel jaren toen zij wat ouder werden voorbij gingen zonder mijn kinderen met mij konden omgaan.
Na de scheiding zou ik de gemaakte schulden in 7 jaar netjes afbetalen van eerst de WW en daarna WWV en daarna van mijn bijstand uitkerinkje. Ik leefde van 5 gulden per dag inclusief alles en at slecht, maar dat zeiljachtje was na het voorjaar van 1985 af en ging te water met helaas een aangepaste kiel (die ik zelf kon gieten met lood in een aan een 2 cm dikke kielplaat gelast LPGtankje als bulb) om de onbetaalbare afpers gietkosten te besparen voor een kiel volgens het ontwerp, evenals met een aangepaste mast van hout i.p.v. aluminium, ook omdat ik die zelf kon maken en de onbetaalbare afpers prijs ervoor veel te hoog was, ik was al genoeg opgelicht met de mahonie hechthouten bruynzeel platen die voor heel het land alleen bij de fa. Goedkoop in Amstterdam te koop waren. Twee maanden later zou ik het scheepje in een stevige bries op het Hop onder Hoorn aan de overkant van het Markermeer stuk varen onder leiding van mijn toenmalige buurman die goed kon zeilen omdat hij stuurman bij de waterverkenners was geweest. Het hechthouten zeiljachtje kon de onstane krachten door een zwaardere houten mast en het lagere zwaartepunt van de kiel niet aan en scheurde op de gespijkerde lijmnaden uiteen doordat de puttingen niet aan de romp maar in de gangborden aan een spant moesten worden bevestigd. Een nieuwe ontwikkeling in de zeilsport toen die aan mij totaal onbekend was. Het was tijdens 'paaltjes pikken' bij een vlagerige bries van windkracht 6 à 7. De verzekering keerde mij F7200,- gulden uit waarmee ik de materiaalkosten een beetje kon afboeken, en verder besteden aan het verbouwen van het sloopschip naar een mooie woonboot met historische waarde, terwijl ik er als een kluizenaar verstoken van welke voorziening dan ook in het achterroefje op leefde. Geen baas meer die mij wou hebben, dus na een tijdje had ik zelfs ook geen auto meer, waardoor het al helemaal onmogelijk werd om nog in de bouw buiten Lelystad individueel aan de slag te komen, of met een ploeg meerijden ook niet omdat ik de aansluiting met ex-collegae door mijn kluizenaarsbestaan en woede over hoe ik daarin verzeild was geraakt was kwijtgeraakt. Wie geld genoeg had om als ZZP-er werk te vinden lukte dat nog wel een beetje met onaanvaardbare risico's nemen, maar een eenzame vakman die gewoon aangenomen wil worden kwam niet meer aan het werk,
en toen ben ik overal zelf voor gaan zorgen.
Water elektra stookhout voor de kachel, een fuik voor (macrobiologischdynamisch) paling stropen, een grote volks/moes tuin met tuinhuis en schuur op fiets afstand (ik kon er ook met de roeiboot heen) voor (macrobiologischdynamische) groenten, en er was bij de woonboot op de wal ook zat ruimte voor (macrobiologischdynamische) kippen en konijnen en zelfs voor een duiventil en een hond. Bouwmaterialen, stalen strippen voor de spanten,  staalplaten voor het dek en veel laspitten, een lastrafo had ik nog en die deed het ook op de 12KVA stroomgenerator die ik tweedehands op een scheepssloperij had gekocht en in de machinekamer had geïnstalleerd op de plaats waar de hoofdmotor had gestaan die ik eruit had gesloopt. Isolatieschuim kwam gratis overgewaaid van de naastliggende betonvloerenfabriek, ja die waar mijn broer later zijn leven zou verliezen, verbrijzeld werd in de betonvloerenmachine die niet werd gestopt als hij IN die machine moest zijn voor de hem opgedragen onderhoudswerkzaamheden. Na elke storm moest ik het alleen uit het aan de overkant liggende natuurgebied verzamelen, waarbij mijn dochters me een paar keer nog goed geholpen hebben. Enzovoort enzovoort tot ik tevreden werd met het resultaat. Een vrij mens kan overal zelf voor zorgen, ook voor doorgaan en doorgaan en doorgaan omdat het moet, totdat je erbij neervalt. Nou dat laatste laat nog even op zich wachten en ik ga nog steeds door en door en door met mijn drie stelregels:
Enkel onder voorwaarde van mutueel respect compromissen maken 1,
door ervaring wijzer geworden, nimmer meer concessies doen 2,
en mij nooit onderwerpen aan wie of wat dan ook 3. 
Vanaf m'n 15e heb ik meebetaald aan al die generiek gesubsidieerde opleidingen van studenten die zich na hun transformatie tot hoger opgeleide voor het merendeel ontpopten als achterbakse fascisten met geen moraal voor mutueel respect en al helemaal geen moraal voor wederkerige dienstverlening. Wie van hun mij te na komt om mij het leven zuur te willen maken zal met mijn moraal kennis maken en kan erop rekenen dat dit niet onopgemerkt blijft,
ook daar ben ik zelf voor moeten gaan zorgen.
En heb ik dus niet voorniks op alle mogelijke manieren van mij laten horen, vooral ook met daden, en zal ik daar nooit mee stoppen. Heb zelfs met een fileermes zwaaiend bij instanties de rechten van mijn kinderen een keer moeten verdedigen, hoe ver moet je gaan in dit achterbakse fascisten met hun hoeren land. Maar mijn slimme en lieve dochters hebben daardoor dan toch wel een generiek gesubsidieerde opleiding kunnen volgen doordat de Raad voor de Kinderbescherming en in een later stadium de directeur van wat tegenwoordig het DUO is, ik ben even de naam kwijt hoe dat toen genoemd werd (Informatie Beheer Groep?), door mijn daden en brieven op de hoogte waren gebracht over hoe ik als vader in deze kwesties stond, en zij hebben het adequaat en discreet aangepakt en stuurden mij jaarlijks hun vorderingen. Ik had ze wel in willen lijsten.
Tegenwoordig zijn vooral de studieschulden niet meer generiek en gaan fascistenkinderen op pa en ma's kosten met nepotistische baangarantie naar geprivatiseerde scholen en universiteiten om hun transformatie naar fascisten zonder links progressieve waarden en normen invloeden te vervolmaken, om het nieuwe neofeodalisme van nu de financiële elite wereldwijd te herinvoeren alsof het nooit was weggeweest. Dus is de strijd voor mijn kleinkinderen nog niet gestreden, nee erger nog die moet over een paar jaar als ze wat verder gegroeid zijn juist beginnen.